|
Այն բանի հետ մէկտեղ, որպէսզի անմիջապէս ուղեւորուի [[Սուրբ Հող (արեւմտահայերէն)|Սուրբ հող]], կայսրը սկիզբը [[Կիպրոս (արեւմտահայերէն)|Կիպրոս]] կ՛այցելէ, որ եղած էր անոր կալուածքը [[Խաչակիրներու Երրորդ Արշաւանք|խաչակիրներու երրորդ արշաւանք]]ի ժամանակ` կղզին [[Ռիչարտ Առիւծասիրտ|Ռիչարտ Առիւծասրտի]] կողմէն գրաւելէն ետք։ Ֆրիդրիխ II-ը [[Կիպրոսի Թագաւորութիւն|Կիպրոսի թագաւորութիւն]] կը ժամանէ պահանջագրով, բայց դիմադրութեան կը հանդիպի․ տեղային է [[պարոն]]ներու կողմէն, որոնց խնամակալ Ժաննա I Իբելինը կ՛աջակցէր։
Ֆրիդրիխ II-ը կը պնդէ, որ [[Խնամակալութիւն |խնամակալութիւնըխնամակալութիւն]]ը ապօրինի է։ Կռիւը չաւարտիր, միայն արդիւնքը այն կ՛ըլլայ, որ վէճին պատճառով կայսրը Իբելինի նման համախոհից է։ [[Ակրա|Ակրան]]ն միանշանակ կը հանդիպի Ֆրիդրիխին։ Անոր կ՛աջակցէին սեփական բանակը եւ տեւտոնական [[Ասպետ (արեւմտահայերէն)|ասպետները]], բայց տեղական [[Պտրիարք (արեւմտահայերէն)|պատրիարք]] Ճերալտ Լոզանցին եւ հոգեւորականութիւնը պապի կողմէն էին։ Հենց որ քաղաքին մէջ կը տարածուի կայսրի՝ եկեղեցիէն հեռացման լուրը, խաչակիրներուն համընդհանուր աջակցութիւնը նշանակալիօրէն կը թուլանայ։ Հիւանդախնամներու եւ տաճարականներու դրութիւնը աւելի բարդ էր։ Չնայած անոնք հրաժարած էին կայսրի բանակին անմիջական միաւորուելէ, բայց խաչակիրներու արշաւանքը կ՛ընդունէին։ Տեղական պարոնները սկզբը Ֆրիդրիխ II–ը կը ողջունեն, բայց յետոյ կը վախնան անոր ձգտումներէն, որ դէպի կայսերական իշխանութեան կեդրոնացում կը տանէր։
Ֆրիդրիխ II-ի հաւաքած զօրքը իր թիւով արշաւանքի սկզբը հաւաքած զօրքի միայն ստուերն էր։ Ան կը հասկնայ, Սուրբ Երկրին յաջողութեան հասնելու միակ յոյսը այդ Երուսաղէմի անձնատուրութեամ համար բանակցութիւնն էր, քանի որ [[Այուպեաններ|այուպեաններուայուպեաններ]]ու դէմ պայքարելու ուժ չունէր։ Ֆրիդրիխ II-ը իր բանակը ցուցադրաբար դէպի հարաւ ափի երկայնքով կը շարժէ։ Այդ մէկը բաւական կ՛ըլլայ, որպէսզի համոզէ սուլթան ալ-Քամիլին, որպէսզի բանակցութիւններու մէջ մտնէ։ [[Եգիպտացիներ (արեւմտահայերէն)|Եգիպտացիները]] զբաղած էին [[Սուրիա]]յի մէջ ապստամբութեան ճնշմամբ, այդ պատճառով ալ կը համաձայնինն խաչակիրներուն զիջիլ Երուսաղէմը եւ մէկ նեղ միջանցք ափի երկայնքով։ Բացի այս մէկէն, Ֆրիդրիխ II-ը կը ստանայ [[Նազարէթ|Նազարեթը]], [[Սիդոն (արեւմտահայերէն)|Սիդոնը]], [[Յաֆֆան (արեւմտահայերէն)|Յաֆֆան]] ու [[Բեթղեհեմ]]ը։ Միւս տարածքներու մասին պատմաբանները կը լռեն։ Փոխարէնը մուսուլմանները վերահսկողութիւնը կը պահպանեն։ Երուսաղէմի մէջ Տաճարային լերան եւ [[Մզկիթ (արեւմտահայերէն)|մզկիթներ]] ալ-Ակսայի եւ Գմբեթաւոր Ժայռերու վրայ։ Արաբական աղբիւրները կ՛աւելցնեն, որ Ֆրիդրիխ II-ին պայմանագրով կ՛արգիլուի մրութիւններ վերականգնել Երուսաղէմի մէջ։ Պայմանագիրը կնքուած է [[18 փետրուար]] [[1229]]-ին՝ սահմանելով 10 տարուայ հաշտութիւն։
Ֆրիդրիխ II-ը Երուսաղէմ կը մտնէ [[մարտ]] [[1229]]–ին եւ յաջորդ օրը թագադրման արարողութեան կը մասնկցի։ Յայտնի չէ, թէ ինչ կարգավիճակով թագադրուած է. պատրիարքը անտեսած է արարողութիւնը, եւ այդ պատճառով Ֆրիդրիխ II-ը զայն Երուսաղէմի թագաւոր կոչած չէր կարող<ref>Crusading and the Crusader States, Jotischky, (Edinburgh, 2004), 225.</ref>։ Առաջին հերթին ան, իրողութեան մէջ, միայն իր որդիի խնամակալն էր, միակ որդին Իոլանտ Երուսաղեմցու, որ արշաւանքէն ոչ շատ առաջ ծնած էր։
== Ծանօթագրութիւններ ==
{{Ծնթ․ցանկ}}
{{ծանցանկ}}
[[Կատեգորիա:Խաչակիրներու Վեցերորդ Արշաւանք]]
|
