«Արամ Մանուկեան» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

Ա­րա­մի ճի­գե­րուն ար­գա­սի­քը կ'ըլլայ 1915ի-ն ­Վա­նի հա­յու­թեան միաս­նա­կան՝ հե­րո­սա­կա՛ն ինք­նա­պաշտ­պա­նու­թիւ­նը, ո­րուն ո­գին եւ հուժ­կու բռունցքն էր Ա­րամ։ Իբ­րեւ այդ­պի­սին՝ ան նշա­նա­կո­ւած է օս­ման­ցի­նե­րէն իր ան­կա­խու­թիւ­նը նո­ւա­ճած ­Վա­նի կա­ռա­վա­րիչ, ար­ժա­նա­նա­լով ոչ միայն վա­նե­ցի­նե­րուն, այ­լեւ՝ ­Վան մտած ռու­սա­կան զօր­քե­րու հրա­մա­նա­տա­րու­թեան հիաց­մուն­քին ու վստա­հու­թեան։

 

 

Ծանօթանալով այնտեղ ստեղծուած ծանր պայմաններուն՝ Արամ կտրուկ միջոցներ ձեռնարկած է իրադրութիւնը կայունացնելու համար, գլխաւորած է նոր ստեղծուած Յատուկ կոմիտէն, որ զինք օժտած է լայն լիազօրութիւններով, իսկ 1917-ի իր Ե­րե­ւան ժա­մա­նու­մէն մին­չեւ 1919-ի իր մարմ­նա­պէս հիւ­ծումն ու մա­հը՝ Ա­րամ ­Մա­նու­կեան բա­ռին ամ­բող­ջա­կան ի­մաս­տով Ա­րա­րա­տեան ­Դաշ­տի ողջ հա­յու­թեան մար­տու­նակ կամ­քին եւ հա­ւա­քա­կան ու­ժին խտա­ցեալ մարմ­նա­ւո­րու­մը դար­ձած է։