«Որսորդութիւն» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

'''Որսոդրութիւն''', վայրի [[կենդանիներ (Արեւմտահայերէն)|կենդանիներու]]ու ու [[թռչուններ (Արեւմտահայերէն)|թռչուններու]]ու որս, որ մարդու տնտեսական գործունէութեան հնագոյն ձեւերէն է։ Սկզբնական շրջանին որսորդութիւնը (նաեւ որսացուած կենդանիին օգտագործումը) կրած է հաւաքական բնոյթ եւ սովորաբար զուգակցուած է հաւաքչութեան, ձկնորսութեան, աւելի ուշ՝ [[երկրագործութիւն|երկրագործութեան]] ու [[անասնապահութիւն|անասնապահութեան]] հետ։

Որսորդութեան հնագոյն զէնքեր ծառայած են քարը, քարէ, փայտէ եւ [[Ոսկոր (արեւմտահայերէն)|ոսկորէոսկոր]]է պատրաստուած կացինը, տէգը, նիզակը, պարսատիկը, ցանցը, թակարդը, իսկ մետաղամշակութենէն ետք՝ [[Մետաղ (արեւմտահայերէն)|մետաղէմետաղ]]է սուրը, թուրը, դաշոյնը, կացինը եւ այլն։

[[Հայաստան (արեւմտահայերէն)|Հայաստանի]]ի մէջ որսորդութեան լայն տարածման մասին կը վկայեն նեոլիթի եւ պրոնզի դարաշրջաններու ժայռապատկերները, Ն.Ք. 11-1 հազարամեակներու առարկաներն ու որմնանկարները, որոնցմով պատկերուած են որսի տեսարաններ։

Հայ ժողովուրդի նահապետ [[Հայկ Նահապետ (արեւմտահայերէն)|Հայկը]] հնագոյն աւանդազրոյցներուն մէջ կը ներկայացուի որպէս քաջ որսորդ։

Որսորդութեան զարգացման կը նպաստեն որսորդական տնտեսութիւնները, որոնք [[Հայաստանի Հանրապետութիւն|Հայաստանի]] մէջ կազմակերպուած են [[Եղեգնաձոր (արեւմտահայերէն)|Եղեգնաձորի]]ի, [[Կապան (արեւմտահայերէն)|Կապանի]]ի, [[Ապարան (արեւմտահայերէն)|Ապարանի]]ի մէջ։ Հայաստանի մէջ ամէնուր հանդիպող որսարդիւնագործութեան կենդանիներ են.