'''Անդրէաս Ակոլութ''', (գերմաներէն՝ Andreas Acoluthus, ([[1654]]-[[1704]] թթ․)) [[Գերմանիա|Գերմանիոյ]] մէջ գերման արեւելագէտ եւ հայագէտ։ Սկիզբ դրաւդրած՝ հայագիտութեան-հայկաբանութեան, Եւրոպայի[[Եւրոպա]]յի մէջ։
Ծնած է [[Բեռնշտագ]] քաղաքին մէջ [[6 մարտՄարտ]], [[1654]]ին։–ին։ ԴեռՏակաւին 6 տարեկան էրկը երբսկսիլ սկսաւսորվիլ եբրայերէն սորվիլ եւ աշակերտեցկ՛աշակերտէ՝ նշանաւոր արևելագէտարեւելագէտ, [[Ավգոստոս Ֆայֆեր|Աւգոստոս Ֆայֆերին]]։ Ակոլութը ժամանակի ընթացքին հմտացաւկը հմտանայ հայ լեզուին եւ հին եգիպտական լեզուին։լեզուներուն։ Առ հասարակ փորձեցկը փորձէ ապացուցանել, որ հայ լեզուն եգիպտական ծագում ունի, սակայն այդ կարծիքը չընդունուեցաւ։կը Իր՝մնայ հայոցանընդունելի։ Հայոց լեզուի վերաբերեալ իր աշխատութիւնը տպելու համար մեծ ծախսով հայերէն նշանագրեր ձուլել տուաւ։կու տայ։
Իր գրական վաստակէն կարելի է յիշել De aquis zelotypiae amaris 1682ին[[1682]]–ին եւ «Քառալեզու Կուրանք» (Specimen alcorani quadrilinguis) տպուած 1701ին։[[1701]]–ին։ Իսկ իր «Արդի հայերէնիՀայերէն»ի գիրքին մէջ ([[1675]]) կը խօսի հայ լեզուի ուսման մասին, մէջբերելով Աբդիու մարգարէութեան հայերէն թարգմանութիւնը, իր կատարած լատին թարգմանութեան հետ։ Բացի այս կուդայկու տայ տեղեկութիւններ հայոց լեզուի քերականութեան վերաբերեալ եւայլն։վերաբերեալ։
Մահկանացուն կնքած է [[4 նոյեմբերՆոյեմբեր]], 1704ին։[[1704]]–ին։
