«Արսէն Բագրատունի» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

[[1846]] թուականին հրատարակած է «[[Տարերք հայերէն քերականութեան]]» գիրքը, դպրոցական ձեռնարկի մը ժամանակ եւ ունեցած է ութ հրատարակութիւններ։ Սակայն անոր հայերէնագիտական գործունէութիւնը նշանաւոր դարձած է «[[Հայերէն քերականութիւն ի պէտս զարգացելոց]]» գիրքի միջոցաւ ([[1852]]), որ մեծ ներդրում էր հայերէնի ուսումնասիրութեան մէջ։ Քերականութիւնը հետեւուած է փաստական նիւթի հարստութեամբ եւ դիտարկումների համակողմանիութեամբ։ Մանրամասն ու բազմակողմանիօրէն քննուած են գրաբարի [[հնչյուն (լեզվաբանություն)|հնչիւնական]], [[Բառային հիմնական ֆոնդ|բառային]], [[Ձևաբանություն (լեզվաբանություն)|ձեւաբանական]], [[Շարահյուսություն|շարահիւսական]], [[Ուղղագրական բառարան|ուղղագրական]], նոյնիսկ ոճաբանական երեւույթները։ Հին գրական հայերէնը դիտարկուած է ժամանակի մէջ, պատմական ընթացքով (5-[[12-րդ դար]]եր)։ Հեղինակի կարծիքով գրաբարը աստիճանական կը շարունակ է ապրիլ։ 4-6-րդ դարերը կ'ունենան «[[ոսկեդար]]», 7-12-րդ դարերը՝ «[[արծաթէ դար]]», 13-րդ դարը՝ «[[պղնձի դար]]», իսկ յաջորդ դարերը՝ «[[երկաթի, խեցու եւ վատթարագոյն եւ այլն]]»։