«Անթոնին Տվորժաք» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

Տվորժաքը անուանեց իր լարային հնգեակը լա մինոր (a moll) օփիւս 1 (1861), եւ իր լարային քառեակը (1862) օփիւս 2-ը, Պուրգհաուզերի թուագրմամբ կը թուագրուի Պ.6 եւ Պ.7 ցցնելով առաջին հինգ ստեղծագործութիւնները որոնք օփիւս թիւեր չունին (1862),{{Sfn|Burghauser|1960|p=77}}, 1860-ականներուն Տվորժաքը նաեւ իր առաջին սիմֆոնիկ փորձերը կատարեց որոնցմէ քանի մը հատը գրուած էր ինքնաքննադատաբար: Ձեռագիրը տո մինոր (c moll) սիմֆոնիայն, առանց օփիւս թիւի, Պ.9, գրուած է 1865 թուին պահպանուած է: {{Sfn|Burghauser|1960|p=77}}: Այս սիմֆոնիան եղած է Տվորժաքի առաջին սիմֆոնիան: Տվորժաքի առաջին ստեղծագործական քայլերը անցած են առանց քննադատութիւններու կամ հանրային ելոյթներու: Երրորդ լարային քառեակը Պ.18, գրուած է 1869 թուականին բայց հրապարակուած եւ հրատարակուած է 1964 թուին եւ առաջին անգամ կատարուած է 1969 թուականին: <ref name="ReferenceA">[[#{{harvid|Burghauser|1960}}|Burghauser 1996]]</ref><!-- reference to alternative edition listed under origyear --> 1870 թուականին ան առաջին անգամ գրեց օպերա, մայիս-հոկտեմբեր ամիսներու ընթացքին: <ref>{{harvnb|Burghauser|1960}}, B.1–B.19</ref>:

առաջին նախալսումը հանրակայնօրէն կատարուած է 1905 թուականի վերջին, իսկ լիակատար օպերան բեմ բարձրացաւ 1938 թուականին: <ref>{{harvnb|Burghauser|1960|pp=101–04}}, B.16a, B.16</ref>:

1872 թուակաի Նոյերբերին Տվորժաքի գրած Դաշնամուրի քառեակը լա մաժոր (A dur) կատարուեցաւ Փրահային մէջ «հիանալի նուագողներու խումբ»ին կողմէ որուն կազմակերպիչը Փրոչազան էր{{Sfn|Clapham|1979b|p=26}}: Այն առաջին ստեղծագործութիւնն էր որ կատարուեցաւ համերգի ընթագքին: 1873 թուականի Մարտին անոր Չեխ հայրենասիրական քանթաթը «ճերմակ լեռան վարսերը» <ref>This piece, sometimes called ''Hymnus'', is B.27 in the Burghauser (1960) Catalogue. Dvořâk did not give it an opus number.</ref> կատարուեցաւ Փրահայի Հլահոլ Հասարակական Երգչախումբին կողմէ որ բաղկացած էր 300 երգիչներէ (ղեկավարութեամբ անոր ընկերոջ եւ հոնաւոր՝ Քարել Պենտլ) ջերմ վերաբերմունք ցուցաբերելու համար թէ քննադատներուն եւ թէ հանդիսատէսներուն, դարձնլով այն «անատակ յաջողութիւն»:{{Sfn|Clapham|1979b|p=27}}: Տվորժաքի ստեղծագործութիւնները առաջին անգամ ճանաչուեցան Փրահայի մէջ:

Երբ Տվորժաքը 1874 թուականին արդեն 33 տարեկան դառձաւ դեռ եւս ան յայտնի չէր Փրահայէն դուրս: Այդ տարի ինքը մասնակցեցաւ եւ յաղթեց Աւստրիայի Պետական Մրցանակը ("Stipendium") ստեղծագործելու համար, մրցանակը ստացաւ 1875 թուի Փետրվարին մրցումին յանձնաժղովի կազմը յետեւյալն էր՝ երաժշտագէտ Էտուարտ Հանսլիք, Եոհան Հերպերք,Պետական Օպերային թատրոնի գլխաւոր տնօրէն եւ Եոհաննէս Պրամսը:{{Sfn|Clapham|1979b|p=35}}: կը թուայ որ Պրամսը վերջերս ընգրկուէր էր յանձնաժողովին կազմին մէջ, քանի որ ան 1874 թուականի մրցութային օրացոյցին մէջ չկար, ըստ Հանսլիքին:<ref>{{harvnb|Clapham|1979a|p=36}}, footnote</ref>: Հանսլիքը ամենալաւ գիտելիքները ունէր այդ գործէն նէրս քանի որ ան շարունակական ձեւով անդամ եղած է յանձնաժողովին մէջ (1874 թուականի վերջէն մինջեւ 1877 թիւ): Այնուայմենայնիւ, Պրամսը ժամանակ եւ հնարավորութիւն ունեցաւ գնահատելու Տվորժաքի գործունէութիւնը: Պոթսթեյնը <ref>{{cite web|first=Leon|last=Botstein|title=Admiration and emulation: the friendship of Brahms and Dvorák|url=http://americansymphony.org/admiration-and-emulation-the-friendship-of-brahms-and-dvorak/ |access-date=16 January 2014}}</ref> ըսեր է որ յանձնաժողովի միտումը յետեւյալն էր «պարգեւադրել գումարային կարիք ունեցող տաղանդաւոր հեղինակներուն» Աւստրո-Հունկարական պետութտնէն նէրս: Յանձնաժողովը ստացաւ «զանգուածային հպատակութիւն» Տվորժաքէն. « 15 ստեղծագործութիւն ներառեալ 2 սիմֆոնիա, բազմաթիւ նախաձեռնութիւններ եւ 1 երգերու շրջան: Պրամսը «ակնյայտօրէն յաղթահարեց» Տվորժաքի «վարպետությունն ու տաղանդը»: Այդ երկու սիմֆոնիաները Տվորժաքի համար երրորդն ու չորրորդն էին <ref>{{harvnb|Clapham|1979b|p=36}} is "certain" that these two were included.</ref> , երկուքն ալ առաջին անգամ կատարուեցան 1874 թուականի աշնանը Փրահային մէջ:

Քլափհալմը {{Sfn|Clapham|1979b|pp=35–36}} յաղորդեց իր պաշտոնական զեկոյցը 1874 թուականի մրցանակի վերաբերեալ, ըսելով «Տվորժաքը համեմատաբար աղքատ երաժշութեան դասատու է որ ներկայացուց 15 ստեցծագործութիւններ, ներառեալ սիմֆոնիաներ որոնք ցոյց կ'ուտան անբասիր տաղանդը... հավակնորդը... որն արժանի է նվիրատվութեան որպէսզի կարողանայ թեթեւացնել իր նեղլիկ յանգամանգները եւ ազատուի անյանգստութիւններէն ստեղծագործելու աշխատանքներուն ընթացքին»: Նա ըսած էր որ Տվորժաքը դեռ եւս Դաշնամուր չունի: նախքան ամուսնանալը ան բնակած է 5 ուրիշ տղաներու հետ, որոնցմէ մէկը ունէր փոքրիկ «սփինեթ» դաշնամուր ունէր:{{Sfn|Clapham|1979b|p=23}}:

1875 թուականին ծնաւ Տվորժաքի առաջին որդին, Տվորժաքը ստեղծագործեց իր երկրորդ լարային քառեակը, իր 5-րդ սիմֆոնիան, դաշնամուրային եռեակը համար 1 եւ Սերենատ լարայիններու համար Մի մաժոր օփիւս 22 (E dur): Ան մէկ անգամ եւս մասնակեցաւ մրցումին բայց այս անգամ չյաղթեց Աւստրիան Պետական Մրցանակը: Ան յաղթեց մէկ անգամ եւս 1876 թուականին, եւ վերջապէս ազատ զգաց որպէսզի հրաժարականը տա երգեհոնահարութեանը: {{Sfn|Clapham|1979b|p=39}}: 1877 թուականին ան գրեց «սիմֆոնիկ վարիացիաները» եւ Լուդեվիդ Փրոչազան ղեկավարեց նուագախումբը առաջին ելոյթին Փրահայի մէջ:

Տվորժաքը մէկ անգամ եւս մասնակցեցաւ 1877 թուականին, ներկայացնելով իր Մորավիական Զուգանուագները (Moravian Duets) եւ շարք մը այլ երաժշտութիւններ, նաեւ իր Դաշնամուրի քոնչերթոն(Piano Concerto): {{Sfn|Clapham|1979b|p=42}}: մինչեւ Դեկտեմբէր ամիս ան տեղեկութիւն չունէր արդիւնքներէն, հետոյ ան ստացաւ անձնական նամակ երաժշտագետ Էդուարտ Հանսլիքէն, որն նոյնպէս յանձնաժողովի անդամ էր: Նամակը ոչ միայն ծանուցից որ Տվորժաքը մէկ անգամ եւս նուաճեց այդ մրցանակը, նաեւ առաին անգամ յայտնի դառձաւ որ յանձնաջողովի կազմին մէջ էին Պրամսն ու Համսլիքը: Նամակը փոխանցեց երկուքին բարեկամական առաջարկը որ Տվորժաքի երաժշտութիւնը յայտնի դառձնելու համար Չեխիայի սահմաններէն դուրս: {{Sfn|Clapham|1979b|p=42}}: 1877 թուականի Դեկդեմբէր ամսուայ մէջ Տվորժաքը գրեց իէ լարային քառեակը համար 9 ռէ մինոր (d moll) նուիրուած Բրամսին: եւ Բրամսը, եւ Հասլիքը ոգեւորուած էին Մորիվիական զուգանուագներով (Moravian Duets) եւ Բրամսը այն տուաւ իր հրատարակչին՝ Սիմրիքին, եւ ան հրատարակեց յաջողութեամբ: Ուշատրութիւն դարձնելով Պրամսի բավականին լաւ ընդունուած Հունկարական Պարերուն Սիմրոքը Տվորժաքին յանձնարարեց որ գրէ նոյն բնույթով բան մը: Տվորժաքը ներկայացուց իր Սլավորական պարերը օփիւս 46 1878 թուականին, սկիզբը դաշնամուրի 4 ձեռքի համար գրուած, բայց Սիմրոքը պահանչեց նաեւ նուագախմբային տարբերակը: Այս պարերը անմիջական մեծ հաջողութիւններ բերին: 1878 թուականի Դեկտեմբերի 15ին երաժշտագետ Լուի Էհլերտը հրապարակեց Պեռլինի «Nationalzeitung»ին մէջ Մորավիական զուգանուգներուն եւ Սլավոնական պարերուն վերանայումը, ըսելով որ, «պարերը» իրենց ճամբան կը շինեն «ամբողջ աշխարհով մէկ» եւ «այս երաժշտութեան միջոցով հնարաւոր է հասնիլ երկնային բնութեանը»:{{Sfn|Clapham|1979b|p=44}}: Այս պարերը նուագուէր են Ֆրանսա, Անգլիա եւ ԱՄՆ համերգներու ընթացքին 1879 թուականին: Յետագային Սիմրոքը խնդրեց հետագայ Սլավոնական պարերը, եւ Տվորժաքը խնդրանքը կատարեց իր օփիւս 72-ով, 1886 թուականին:

1879 թուականին Տվորժաքը գրեց իր լարային վեցեակը: Սիմրոքը ստեղծագործութիւնը ցցուց առաջնատար ջութակահար Եոզեֆ Եոաքիմին եւ ան ուրիշ երաժիշտներու հէտ մէկտեղ առաջին անգամ ներկայացուց այն՝ այդ տարուայ Նոյեմբեր ամսուն: Եոաքիմը դարձաւ «գլխաւոր գաւաթակիրը» Տվորժաքի եկեղեցական երաժշտութեանը: {{Sfn|Clapham|1979b|p=46}}: Նոյն տարուայ մէջ Տվորժաքը գրեց իր Ջութակի համերգը: Դեկետեմբերին ան ստեղծագործիւնը նուիրեց Եոքիմին {{Sfn|Clapham|1979b|pp=63, 68}} եւ նրան ուղարկեց ստեղծագործութեան նմուշը: Յաջորդ գարնանը միասին սկսան քննարկել եւ Տվորժաքը վերանայեցաւ բայց Եոքիմը դեռ չէր համակերպուած փփոխութեան հետ: Ջութակի համերգը առաջին անգամ կատարուեցաւ 1883 թուականի Հոկտեմբերին Փրահայի մէջ, մենակատարն էր ջութակահար Ֆրանթիսեք Օնտրիչեքը, ան նոյն տարուայ Տեկտեմբերին ստղծագործութիւնը նուագեց Վիեննայի մէջ խմաուարմամբ Հանս Ռիխթրի: Յետագային Եոքիմը երկու անգամ ուզեց նուագել այդ համերքը բայց այդ երկու անգամն ալ համակարգումները ձախողուեցան եւ ան այլեւս չնուգեց այն:

Հանս Ռիխթրը խնդրեց Տվորժաքին որպէսզի ստեղծէ անոր համար սիմֆոնիան No. 6 Վիեննայի Ֆիլհարմոնիքի համար, մտադրութիւն ունենալով որ առաջին անգամ այդ սիմֆոնիան բեմ պիտի բարձրանար 1880 թուականի Դեկտեմբերին: Սակայն Տվորժաքը հետագային բացահայտեց որ նուագախմբի անդամները առարկեցած են նուագել հեղինակի գործերը «հակա-չեխական զգացմունքներու» շնորհիւ:{{Sfn|Clapham|1979b|p=53; 71 in UK}}: Հետեւաբար սիմֆոնիայի առաջին կատարումը ղեկավարեց Ալտոլֆ Չեխը հանրային Ֆիլարմոնիայի սրահէն նէրս, 1881 թուականի մարտի 25ին Փրահայի մէջ <ref>{{cite AV media notes |title=Dvořák: Symphonies 4-5-6 (sleevenote) |titlelink= |others=[[Václav Neumann]], [[Czech Philharmonic Orchestra]] |year=2003 |chapter= |url= |first=Jarmil |last=Burghauser |authorlink= |first2=Zoja (translation) |last2=Joachimová |authorlink2= |page=5 |pages= |type=CD |publisher=[[Supraphon]] |id=SU 3704-2 032 |location=Prague |ref=|language=Czech}}</ref> : {{Sfn|Layton|1978|pp=30–31}}: Ի վերջոյ Ռիխթրը կատարեց իր սիմֆոնիան Լոնտոնի մէջ 1882 թուին, եւ ան միշտ հետաքրքրուած էր Տվորժաքի ստեղծագրծութիւններով:{{Sfn|Brown|2003a|p=373}}:

Տվորժաքի Սթաբաթ Մաթերը (Stabat Mater) (1880) կատարուեցաւ եւ հանդիսատէսին մողմէ արժանագաւ մեծ հարգանքի եւ սիրոյ , 1883 թուականի Մարտի 10ին Լոնտոնի Րոյալ Ալպերթ համերգասրահէն նէրս, խմբաուարմամբ Ժոզեֆ Պարնպիի:{{Sfn|Clapham|1979b|p=60}}: Տվորժաքը հրաւիրուեցաւ այցեցելու Մեծ Բրիտանիան, ուր ան մեծ հռչակում ումեցաւ 1884 թուականին:{{Sfn|Clapham|1979b|p=60}}: Լոնտոնի հանրային Ֆիլհարմոնիքը հանցն տուաւ Տվորժաքին որպէսզի ան ղեկավարէ Լոնտոնի համերգները, եւ անոր համերգները ծատ լաւ ընդունուեցան այնտեղ:{{Sfn|Steinberg|1995|p=140}}: Ի Պատասխան յանձնաժողովի Տվորժաքը գրեց իր 7րդ Սիմֆոնիան եւ ղեկավարեց Ս. Ճեյմսի համերգասրահէն նէրս 1885 թուականի Ապրիլի 22ին: {{Sfn|Steinberg|1995|pp= 140–41}}: 1885 թուականի այցելութեան ընթաքին Ան ներկայացուց իր Քանթաթը «ուրուականի հարսանիքը» (cantata The Spectre's Bride) Օգոստոսի 27ի համերգին: Ան համերգէն մէկ շաբաթ առաջ ժամանեց որպէսզի 500 հոգանոց երգչախումբին եւ 150 հոգանոց նուագախումբին հետ փորձերը ինքը ըներ: Այս համերգը «ամենամեծ յաղթանակն էր նախկիններէն» Տվորժաքը իր կեանքի ընթացքին մինջեւ այդ ժամանակը... յետեւելով այս նորանշան յաջողութեանը, Անգլիախօս երկրներու երգչախումբերը շտապեցին կատարեու այս նոր ստրղծագործութիւնը: Տվորժաքը ընդհանուր հաշչվով այցելեց Բրիտանիա ութ անգամ, այդտեղ ղեկավարելով իր իսկ աշխատանքները: 1887 թուականին Ռիխթրը ղեկավարեց Սիմֆոնիկ Վարիացիաները Լոնտոնի եւ Վիեննայի մէջ՝ մեծ հարգանքով: Ռիխթրը Լոնտոնի համերգի մասին Տվորժաքին գրեր է « հարիւրավոր համերգներէն որ ես ղեկավարած եմ իմ կյանքի ընթացքին, ոչ մէկ երաժշտութիւն այսքան յաջող չէ եղած ինչքան քուկդ»:{{Sfn|Clapham|1979b|p=85}}:

Չնայած Տվորժաքի նոր յաջողութիւններուն, 1888 թուականի Փետրուարին Վիեննայի մէջ «Stabat Mater» (կանգնած մայրը) ստեղծագործութեան կատարումը աւելի քան զոհ դարձաւ հակա-Չեխականութեանը, եւ յեղինակը այս ամենը անուանեց «կործանիչ քննադատութիւն»:{{Sfn | Clapham | 1979b|p=89}}: Ան ջերմօրէն շնորհակալութիւնը յայտնեց Ռիխթրին «իր քաջութեան եւ նուիրուած համակրանքին» համար: 1890 թուին Փիոթր Իլիչ Չայքովսքու ազդեցութեան յետեւանքով Տվորժաքը նաեւ այցելեց Ռուասատանը, եւ ղեկավարեց իր ստեղծագործութիւնները Մոսկուայի եւ Սանքթ Փեթերպուրկի մէջ:<ref name="Russia" />: 1891 թուականին Տվորժաքը ստացաւ պատուոյ աստիճան [[Քեմպրիճ|Քեմպրիճ համալսարանէն]], եւ Փրահայի մէջ նշանակուեցաւ գործիքավորման եւ ստեղծագործութեան հմտութեան ուսուցչապէտ (փրոֆէսօր): Սկիզբը ան մերժեց առաջարկը, բայց հետո յամաձայնեցաւ: Այս մտքի փոփոխութիւնը կարծես թէ իր եւ անոր հրատարակչի Սիմրոքի միջեւ եղած վեճի հետեւանքն էր Տվորժաքի Ութերորդ Սիմֆոնիայի վճարման համար: Տվորժաքի Ռեքուիեմը առաջին անգամ կատարուեցաւ այդ տարուայ աուարտին [[Պիրմինկհեմի Եռամեայ Երաժշտական Փառատօն]]ի ժամանակ:

1891 թուականին Պոհեմական Լարային Քառեակը, որն ավելի ուշ կոչուեցաւ Չեխական Քառեակ, Քարել Հոֆմանն առաջին ջութակ, Եոսեֆ Սուքը երկրորդ ջութակ, Օսքար Նետպալը ալթ եւ Օթաքար Բերքերը թավջութակ: կ՛ըսեն թէ, Նետպալը եւ Սուքը Դվորժաքի «ամենա յուսատու» աշակերտներէն երկուքն էին Քոնսերվատորիայի մէջ եւ անոնք են նախաձեռնողները որպէսզի հիմնադրեն Քառեակը:<ref>Hughes, 1967, p. 147</ref>: 1891 թուականին Տվորժաքը գրեց 11 լարային քառեակներ, որոնցմէ վեցը կատարուեցան եւ ատ ստեղծագործութիւնները մատչելի էին Քառեակի շրջակայութիւններուն ժամանակ,<ref>Burghauser 1960 B.8, B.45, B.57, B.75, B.92, B.121</ref>, ինչպէս նաեւ Սմեթանայի երկու քառեակները:

1873 թուականէն Տվորժաքի ոճը եղաւ «հաստատոն քայլերով շարժվիլ դասական երաժշտութեան ձեւերու ուղղութեամբ»:{{Sfn|Clapham|1979b|p=27}} որպէսզի ավելի յատուկ ըլլայ «դասականի ձեւրը», 1894 թուականին Տվորժաքը գրեց յօդուած մը որուն մէջ ըսաւ որ նախկին ստեղծագործողներէն ան հիացած է Պախով, Մոցարթով, Պեթհովենով եւ Շուպերթով: յօդուածը մասնավորապէս Շուպերթի մասինէր, Շուպերթի ծննդեան հարիւրամեակէն երեք տարի առաջ, կարծես թէ Տվորժաքը յատուկ նախասիրութիւն ունէր դէպի Շուպերթը:<ref>[http://digital.library.cornell.edu/cgi/t/text/pageviewer-idx?c=cent;cc=cent;rgn=full%20text;idno=cent0048-3;didno=cent0048-3;view=image;seq=0351;node=cent0048-3%3A5] (from ''The Century Illustrated Monthly Magazine'', Vol. XLVIII, No. 3 (July 1894), pp. 341–46.</ref>:

Անթոնին Տվորժաքը գրէց իր Ռեքուիեմը 1890 թուականին, իր գործունէութեան ծաղկման շրջանի սկզբին: Տվորժաքը շատ հավատացեալ մարդ էր, եւ այս ստեղծագործութըեան մէջ ակնյայտ է անոր հավատքի խորհութիւնը:<ref>{{Cite AV media notes |title= Requiem|title-link= |others= Karel Ančerl and the Czech Philharmonic|url= http://www.discogs.com/viewimages?release=2647543|access-date= 7 September 2015|first= Jarmil|last= Burghauser|type= Sleeve note}}</ref>:

Այ ստեղծագործութեան առաջին կատարումը եղավ 9 Հոկտեմբերի 1891 Պիրմինկհեմի մէջ, Տվորժաքի ղեկավարմամբ, եւ շատ յաջող անցած էր:{{Sfn|Šourek et al.|1976|p=xi}}: Դուրսը՝ Պոսթոնի մէջ ճանաչման հասաւ 30 Նոյեբեր 1892 թուականին : Վիեննայի մէջ այն ողջունվեց 1901 թուականի վերջին:{{Sfn|Clapham|1979b|p=117}}:

Մեսսա Ռէ Մաժոր (բնագրին մէջ համարակալուած է որպէս օփիւս 76, իսկ յետագային օփիւս 86), ի սկզբանէ գրուած է երգեհոնի, մենակատար երգիչնեու եւ փոքր երգչախմբի համար: Ստեղծագործութիւնե իր վերջնական կերպարանքը ընդունեց 1892 թուականին, երբ, Լոնտոնի Նովելլո խմբագիրներուն խնդրանքին ի պատասխան, Տվորժաքը վերափոխեց իր Մեսսան սիմֆոիք նուագախմբի համար:<ref>{{cite web|title=Mše D dur|url=http://www.nibiru-publishers.com/index.php?action=Detail&St=1&Dept=Hudba&ID=39&lang=English|publisher=Nibiru-publishers.com|language=Czech}}</ref>:

Սենթ Լուտմիլա օրաթորիան հսկայ յաջողութիւն էր Պոհեմիայի եւ Մորավիայի մէջ, երգուած է միջոցառումներուն Տվորռաքի պատուին 1901 եւ 1904 թուականներուն: Այդ բնագիրը, չեխերենով, կրնար սահմանաբակել հանդիսատեսը չեխերէն չքիտացողներէն: Այս ստեղծագործութիւնը նկատելի յաջողութիւն ունեցաւ 1886 թուականի Հոկտեմբերին Անգլիոյ մէջ: {{Sfn|Clapham|1979b|pp=81–82}}:

Երաժշտագէտ Հարոլտ Ս. Շոնպերկը Տվորժաքի գրածներուն մասին գրած է.«Հրապուրիչ Դաշնամուրի քոնչերթո g moll բավական արդիւնավէտ դաշնամուրային մասերով, գեղեցիկ ջութակի քոնչերթո a moll, եւ վսեմ թավջութակի քոնչերթո b moll»: {{Sfn|Schonberg|1980}}: Բոլոր քոնչերթոները գրուած են դասական երերք-մասանի ձեւով:

1860 թուականին երբ ան ավարտեց ուսումը երգեհոնային դպրոցէն նէրս, Տվորժաքը գրեց իր լարային քառեակը թիւ 1, a moll, օփ,1: 1860 թուին գերց իր երկրորդ լարային քառեակը, թիւ 2, G dur, օփ. 77, այն ուշագրաւ է իր կրկնաբամբի (double bass) օգտագործութեան պատճառով: Այն գրուած էր քամերային երաժշտութեան մրցումի համար որուն ղեկավարը Ումեոլեցքա Պեսետան էր, որուն պարգեւադրումը 5 դուկաս էր հետեւեալ մրցանակին համար «մեղեդու արտաբերման, փոլիֆոնիք ստեղծագործութեան մէջ գիտարուեստական եւ դեխնիկական հմտութիւններու, ձեւի տիրապետման եւ գործիքներուն իմացութեան »համար:<ref>[[#{{harvid|Clapham|1979a}}|Clapham (1966, reprinted 1969)]], p. 167.</ref>:

Առաջին լարային քառեակը 1 տարի անց Տվորժաքը ավարտին հասցուց, իր առաջին լարային քառեակը թիւ 1, A dur, օփ.2 տասնըչորս լարային քառեակներէն:{{Sfn|Clapham|1979b|p=21}}: Որոշ ժամանակ մը Տվորժաքը շատ կը փորձէր մօտենալ քառեակներուն: 1880ական թուականներուն Տվորժաքը կազմած է ցուցակ մը ուր գրած էր այն ստեցծագործութիւններուն անունները որոնք քանդուծ էին, այդ ցուցակին մէջ կային նաեւ քառեակներ: Ան պէտք է կանդէր նոթագրութիւները, ան քանդելէն առաջ ամեն մէկ գործիքի բաժինը արտագրեց դուրս: Մասերուն մէջի սխալներուն քանակը անհաւանական կը դարձնէր ատոնք նուագելը: 2-4րդ քառեակները մոտաւորապէս գրուած են 1860-1870 թուականներուն եւ ակնյայտ է Ռիչարտ Վագների ազդեցութիւնը այդ ստեղծագործութիւններուն մէջ<ref>[http://www.antonin-dvorak.cz/en/string-quartet3 English language version of a Czech site including details of all Dvorak's works]</ref> Տվորժաքը պահպանեց այդ բնօրինակները բայց օփոիւսային թիւեր չտուաւ: Անոն միայն ունին Պուրկհապւզերեան թւագումեր Պ.17, Պ.18 եւ Պ.19:<ref name="ReferenceA"/>:<!-- reference to alternative edition listed under origyear -->

1904 թուականի հարցազրույցին Տվորժաքը ըսած է թէ օփերան ժողովուրդին համար ամենահարմար ձեւն է:{{Sfn|Smaczny|2003|p=370}}: Եթէ այս հայրենասիրութիւնը իր օփերաներուն սրտերուն մէջն է, ան նաեւ կը պայքարէր Չեխական ազգային մեղեդիներու ոճին համար եւ Ճաքոմո Մաերբերի ոճի Մեծ Օփերայի ոճին համար, ով 1862-1871 թուականներուն եղած է Փրահայի ժամանակավոր թատրոնի փորձառու գլխավոր ալթահարը,{{Sfn|Smaczny|2003|pp=370–71}}, եւ անոր ազդեղութիւնը շատ մեծ էր իր ստեղծագործութիւններուն վրայ ինչպիսիք են Վանտան եւ Դիմիթրիժը{{Sfn|Smaczny|2003|pp=378–80}} Իր հետագայ հետաքրքրումը Ռիջարտ Վակներով նոյնպէս ազդաժ է իր օփերաներուն վրայ, ակնյայտ է Տմիթրիժի շատ ընդարձակ վերագրառումէն 1894 թուականի, իր Վիեննայի ձախողումէն ետք:{{Sfn|Smaczny|2003|p=380}}:

Կան ենթատրութիւններ Տվորժաքի մասնագէտներուն կողմէն, օրինակ՝ Միքաել Պեքերմանը, ով իններորդ «նոր աշխարհէն» սիմֆոնիայի բաժինները, հատկապէս երկրորդ մասը,ինչը որ վերափոխուած է Հիաուաթայի մասին երբէք չգրուած օփերային:{{Sfn|Beckerman|2003}}: