XIX դ. 50-ական թթ. եւրոպական դրամատէրերը բաժիններ ստացան Թունիսին մէջ։ Հարկային ճնշումը եւ եւրոպացիներուն արտոնութիւններարտօնութիւններ տրամադրելը դժգոհութիւն հառաջացուցինյառաջացուցին բնակչութեան մէջ եւ հանգեցուցին [[1864]]—[[1865]]-ի ապստամբութեան։ [[1869]]-ին [[Անգլիա]]ն, [[Ֆրանսա]]ն, [[Իտալիա]]ն Թունիսի մէջ հաստատեցին միասնական ֆինանսական հսկողութիւն։ [[1881]]-ին ֆրանսական զորքերը ներխուժեցին Թունիս եպեւ ստիպեցին պայմանագիր ստորագրել խնամակալներուն մասին։ Թունիսը փաստորեն դարձավ [[Ֆրանսա]]յի գաղութը։ Հոկտեմբերեան յեղափոխութեան ազդեցութեամբ Թունիսի մէջ զօրացավ ազգային-ազատագրական շարժումը։ [[1920]]-ին հիմնուեցաւ Թունիսի կոմունիստական կուսակցութիւնը։ Ազգային քաղքենիութիւնը [[1920]]-ին ստեղծեց լիպերալ-սահմանադրական կուսակցութիւնը (Տեսթուր, Տուսթուր)։ Ան կը պահանջէր սահմանադրական կառավարութիւն եւ արաբներու իրավունքներու հաւասարեցում [[ֆրանսացիներ]]ու հետ։ [[1934]]-ին Հապիպ Պուրկիպան ստեղծեց Նոր տեսթուր ձախ ազգայնական կուսակցութիւնը, որ ազգային-ազատագրական շարժման ղեկավարութիւնէն դուրս մղեց նախկին տեսթուրի ղեկավարներուն, որոնք հիմնած էին Հին տեսթուր կուսակցութիւնը։ [[1940]]—[[1942]]-ին Թունիսը գտնուած է «Վիշիի» կառավարութեան իշխանութեան ներքոյ, ապա զայն գրաւած են իտալալական-գերմանական գործիչնըրը։ Ֆաշիզմի դէմ յաղթանակը խթանեց ազգային-ազատագրական շարժումը։ Ֆրանսական գաղութային իշխանություններըիշխանութիւնները որոշ զիջումներ արեցին։
