«Տիրամայր Պենուա» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն
Content deleted Content added
Beko (քննարկել | Ներդրումներ) No edit summary |
|||
Տող 36.
«Ծաղիկներով Տիրամայրը » երիտասարդ Լրոնարտօյի առաջին գործերէն մէկն է: Ֆլորենցիոյ մէջ գտնուող [[Ուֆֆիցի պատկերասրահ]]ին մէջ կը պահպանուի հետւեալ գրութեամբ նկարը <ref name="ReferenceA">Все цитаты приведены по изданию О. Г. Махо. Леонардо да Винчи. «Мадонна с цветком». — СПб.: Государственный Эрмитаж, 2007. — 20 с. — ISBN 5-93572-246-1.</ref>.
{{Քաղուածք|''1478 թուականին ան սկսաւ երկու Մարիամ Աստուածածին ...''|}}
Կ'Ենթադրուի, որ ատոնցմէ մէկը «Տիրամայր Պենուան » է, իսկ երկրորդը «[[Մեխակով Տիրամայրը (Լէոնարտօ
Շատ հաւանական է, որ երկու նկարներն ալ եղեր են Լէոնարտօյի` որպէս ինքնուրոյն նկարչի առաջին գործերէն: Այդ ժամանակ ան ընդամենը 26 տարեկան էր եւ արդէն վեց տարի հեռացեր էր իր ուսուցիչ [[Անտրէա տել Վերոքքիո]]յի արհեստանոցէն: Ան արդէն ունէր իր ուրոյն ոճը, սակայն մեծ մասամբ կը հենուէր 15-րդ դարու ֆլորենցիացիներու փորձի վրայ: Չի բացառուիր նաեւ այն փաստը, որ Լէոնարտօն գիտէր [[1966 թուական|1466]]-1470 թուականներուն իր ուսուցիչի կողմէն ստեղծուած «Տիրամայրը մանկան հետ» կտաւը: Ուսումնասիրութիւնները ցոյց կու տան, որ երկու նկարներու միջեւ ընդհանուր գիծեր կը հանդիսանան մարմնի մէկ երրորդ աստիճանով թեքուածութիւնը, ինչպէս նաեւ կերպարներու ընդհանրութիւնը` երկու Տիրամայրերու երիտասարդութիւնը, եւ Մանուկներու մեծ չափերի գլուխները:
Տող 43.
Տա Վինչին Տիրամօրը Մանկան հետ տեղաւորած է կիսամութ սենեակի մէջ, ուր միակ լոյսի աղբիւր կը հանդիսանայ սենեակի խորքը տեղադրուած կրկնակի պատուհանը: Անոր կանաչաւուն լոյսը չի կրնար ցրել կիսախաւարը, եւ միաժամանակ կը հերիքէ, որպէսզի տեսանելի դարձնէ Տիրամօրն ու երիտասարդ Քրիստոսին: Գլխաւոր «աշխատանքը » կը կատարէ՝ ձախ կողմէն ճառագող լոյսը: Լոյսի ու ստուերի շնորհիւ վարպետը կարողացեր է նկարին կենդանութիւն տալ եւ ստանար երկու կերպարներ:
«Երիտասարդ նկարիչի առաջին ինքնուրոյն
«Տիրամայր Պենուայի» վրայ աշխատաքի ժամանակ Լէոնարտօն օգտագործեր է իւղաներկ, որու մասին մինչ այդ Ֆլորենցիոյ մէջ ոչ-ոք գիտէր: Եւ հակառակ անոր, որ հինգ հարիւրամեակ անց ներկերը փոխուեր են` դառնալով աւելի գունեղ, այնուամենայնիւ յստակօրէն նկատելի է, որ Լէոնարտօն հրաժարուեր էր Ֆլորենցիոյ համար աւանդական դարձած բազմազան ներկերէն: Ատոր փոխարէն ան լայնօրէն կը կիրառէ իւղաներկերու հնարքները, որպէսզի յստակօրէն հաղորդէ լոյսի ու ստուերի նրբագեղութիւնը: Երկնագոյն-կանաչաւուն երանգը, դուրս բերաւ կտաւէն կարմիր գոյնը` որով սովորաբար կը շրջապատէին Տիրամօրը: Ատբր հետ մէկտեղ թեւքերու ու թիկնոցի համար ընտրուած էր չէզոք գոյն, որը նրբօրէն ներդաշնակութեան կը բերէր սառ եւ տաք գունային ստուերները:
|