«Փոլ Կօկէն» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

Կօկէնը անվերադարձ կը հեռանայ է Փարիզէն։ կը մահուան Կօկէնի աղջիկը ` Ալինան: Կօկէնը անյաջող ինքնասպանութեան փորձ կը կատարէ: Կը շարունակէ նամակագրական կապը Դենիել դէ Մոնֆրեյդի հետ: Կօկէնը կ'աւարտէ իր աշխատանքը դեռ նոր սկսած նկարներուն վրայ:վրայ։ Այդ ժամանակահատուածին նկարուած ստեղծագործութիւններէն մէկը է«կին մանգօ ծառի տակ», «բարբարոսական բանաստեղծութիւններ», «երբեք», «բուրաւէտ օրեր»: Նկարիչին ամենահանրայայտ ստեղծագործութիւնը, որուն հետ Կօկէնը կը մասնակցէր Փարիզեան ցուցահանդէսի, սկիսբը ոչ բոլորինալ հասկանալի էր։ Հեղինակն այն անուանած էր՝ «որտեղի՞ց ենք մենք գալիս, ո՞վ ենք մենք, ո՞րտեղ ենք գնում» ([[1897]] )։ Կօկէնը կ'ապրի առանձին։ Լուրջ խնդիրներ են ծագում եպիսկոպոսի եւ կղզու վարչակաԦմի հետ։ Կօկէնը յաճախ կը կանգնի հնդիկներու պաշտպանութեան կողմը։ Նկարիչին մօտ խնդիրներ կը ծագին իր թերթի տպագրման հարցին մէջ։ Հիւանդութիւնը արագ կը քայքայէր անոր օրգանիզմը։ Կը մօտենար մահը։ Բայց Կօկէնը մէկ անգամ ալ կը փորձէ փախչեի։ [[1901]] թ. [[նոյեմբեր]]ին ան [[Թաիթի]]էն կը մեկնի Դոմինիկի կղզի, որը կը դառնայ նկարչի վերջին ճանապարհորդութիւնը։ Խիւա-ոայ կղզում, ենթարկուելով բանտի ու տուգանքի՝ կը նկարէ իր վերջին նկարները ` «եւ ոսկին իրենց մարմիններու», «ձիաւորներ ափի մօտ», «կանայք սպիտակ ձիով»: [[1903]] թ. [[մայիս 8]]-ին Կօկէնը կը կնքէ իր մահկանացուն։