«Երուանդ Ոսկան» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

[[1878]] թուականին մեկնած է [[Փարիզ]]` կատարելագործուելու, ուր նոյն տարին մասնակցած է միջազգային ցուցահանդէսի ([[1878]]մը, Փարիզ,արժանանալով 2երկու [[արծաթ]]է մետալներմետալներու):

Ստեղծագործած է հիմնականին հաստոցային քանդակագործութեան բնագաւառի մէջ, թեմաթիք քանդակի («Դափնիէ», «Ռազմիկներ Ուու Ոստուածուհիներաստուածուհիներ», «Աղախինը», «Թուրք Մուրացիկըմուրացիկը» ([[1882]], [[Հայաստանի ազգային պատկերասրահ]], ՀԱՊ), «ԶեյպեկԶէյպէկ Կնոջկնոջ Պարըպարը», «ԶեյպեկիԶէյպէկի Թրովթուրով Պարըպարը») եւ դիմաքանդակի ժանրերուսեռերու մէջ՝ «Օսման Համտի պէյ» (Գեղեցիկ արուեստներու պետական ակադեմիա, [[Իսթամպուլ]]), «[[Տիգրան Չուխաճեան]]» (ԳԱԹ), «Ինքնադիմաքանդակ» (1882, [[Հայաստանի Ազգային Պատկերասրահ|ՀԱՊ]])։

Ոսկանի ստեղծած ռէալիստականիրապաշտ կերպարներուն բնորոշ է հոգեբանական խորութիւնը։ ԻրԱնոր [[գեղանկարչութիւն|երփնագիր]]գեղանկարչական գործերէն յայտնի են «Հօր դիմանկարը» ([[1889]]), «Թուրը սրել տուող զեյբէկզէյբէկ» (երկուքն ալ՝ ՀԱՊ)։

Ոսկանը թուրք հնագէտ եւ նկարիչ Օսման Համտի Ռէյիպէյի հետ [[1883]] թուականին հիմնադրած է Կ. Պոլսոյ գեղարուեստի ուսումնարանը (այժմ՝ Գեղեցիկ արուեստներու պետական ակադեմիան), ուր եղած է տեսուչ եւ քանդակագործութեան [[փրոֆեսոր]]դասախօս, նաեւ՝ինչպէս նաեւ հնագիտական թանգարանը, որուն համար վերականգնած է շարք մը բարձրարժէք ստեղծագործութիւններ, ինչպէս՝ինչպէս Սիտոնի մէջ (այժմ՝ [[Սայտա]]՝, [[Լիբանան]]) իր իսկ պեղած սարկոֆագըսարքոֆակը, որ (կը վերագրուի [[Ալեքսանտր Մակեդոնացի]]ին)։

Միասին պեղած են [[Նեմրութ (լեռ)|Նեմրութ]] լեռը եւ գրած առաջին ուսումնասիրութիւնը [[Քոմմակենէ|ՔոմմակենէիԿոմմագենէի թագաւորութեան]] կեդրոնին մասին։