Ծնած է 1860-ին խարբերդիԽարբերդի խույլուԽոյլու գիւղը, հին անունով՝ Թիլ-Կաթի, որ ժողովուրդի լեզուին մէջ դարձած է Թլկատին (Արեւմտեան Հայաստան)։ Կանուխէն անհայր մնացած եւ մեծցած է մօրըմօր խնամքով: իր կրթութիւնը ստացած է Ազգ. Սմբատեան վարժարանին մէջ։ Աւարտելուն՝ դեռ պատանի, ատեն մը շրջակայ գաւառներու դպրոցներուն մէջ կը վարէ ուսուցչական պաշտօն։ Ապա [[Խարբերդ]] դարձած կը հիմնէ իր դպրոցը՝ [[Կեդրոնական վարժարան]]ը։ Հայ լեզուի եւ գրականութեան իր պաշտամունքը կը յաջողի փոխանցել աշակերտներու ամբողջ սերունդի մը՝ [[ՌուբենՌուբէն Զարդարեան|Ռուբէն Զարդարեանէն]]էն մինչեւ [[Բենիամին Նուրիկեան]]։ Կը ներշնչէ գաւառի գրականութեան սէրը եւ կը պատրաստէ գրական հակումներով սերունդ: Միւս կողմէն, կ՛արդատրէկ՛արտադրէ իր կարգին, [[Պոլիս|Պոլսոյ]] թերթերուն ղրկելով առաւելաբար քրոնիկներ, երբեմն պատմուածքներ, յաճախ գրական թարծուածքովդարձուածքով թղթակացութիւներ։թղթակցութիւներ։ Ուսուցչութիւն եւ գրական արտադրութիւն լրիւ լեցուցած են Թլկատինցիի ինքնամփոփ ու մենաւոր կեանքը։ Նահատակուած է [[1915]]-ի ամրան, Խարբերդի մօտ, [[Ծովք]] լիճի ափերուն։
Ողնածուծով գաւառացի այս մարդուն գրականութիւնը «[[Ծոփաց աշխարհ]]»ի հարազատ արտադրութիւնն է։ [[Մամուլ]]ի մէջ ցրուած իր պատմուածքներն ու քրոնիկները (առաւել՝ քանի մը կտոր բանաստեղծութիւններ) հրատարակուած են մահէն տարիներ ետք ([[1927Պոսթըն]]), [[Պոսթըն1927]]), Ա. ՉոսլանեանիՉօպանեանի նախաձեռնութեամբ։
Կը նահատակուի 1915-ի մեծ եղեռնին, Խարբերդէն ոչ շատ հեռու, իր սիրած ծովակին ափերուն մօտ, Արեգ գիւղէն քիչ մը անդին, խարբերդցի խումբ մը մտաւորականներու հետ: Թլկատինցի գիւղէն զատ ուրիշ աշխարհ չէ ունեցած: Օտար լեզու սորվելու առիթն ալ չէ հետապնդած, որով՝ արտաքին աշխարհի մտածողութեան եւ արուեստի պատուհանները գոց են եղած են իր առջեւ: Թլկատինցի, իբրեւ գաւարի ամենէն հարազատ զաւակներէն մէկը, մօտէն ճանչցած է իր նկարագրած տիպարները - մամիկներ, տէրտէրներ, մշակներ, հարսեր եւ աղջիկներ:
