«Տմիթրի Կեսայեանց» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

Կեսաեանցի առաջին իսկ ֆիլմերը բախեցան խորհրդային սուր գրաքննութեան։ «[[Ինքնաշարժը]]» կարճամետրաժ ֆիլմը խիստ կրճատուեցաւ եւ արդիւնքի չցուցադրուեցաւ։ Յաջորդ՝ «Մարդն Օլիմպոսէն» ֆիլմը, ցուցադրուեցաւ սահմանափակ թիւով կինոթատրոններու մէջ։ Տարիներ շարունակ գրաքննութիւնը կը մերժէր անոր սցենարները եւ ֆիլմերը։ Սակայն չնայածհակառակ անոր, որ մասնագիտական բոլոր դժուարութիւններուն՝ Կեսաեանցին յաջողեցաւ նկարահանել շարք մը ֆիլմեր, որոնք դասուեցան հայկական կինեմատոգրաֆի դասական գործերու շարքին։ Անոնց թիցին մէջ էին՝ «[[Տէրն ու ծառան]]» ([[1962]]), «[[Զինուորն ու փիղը]]» ([[1978]]), «[[Տանիքի ինքնաշարժը]]» ([[1980]]), «[[Հեծեալը, որուն կ՝ըսպասեն]]» ([[1984]]), «[[Անիծուածները]]» ([[1991]])։ Վերջին ֆիլմը հայկական կինեմատոգրաֆի պատմութեան մէջ դարձաւ ամենադիտուածը։