Թատերգական այս տեսակը կը ցուցահանէցուցադրէ կեանքի պատկերներ՝ իրականութեան տխուր երեսներու խտացած ներկայացումով եւ անխուսափելի ողբերգական վերջաւորութեամբ (մինչ՝ այլ տեսակներ ողբերգական դրուագներ կը ներկայացնեն "պարագայաբար միայն)։
Ողբերգութիւնը [[Հնադարու հայկական շինարարութիւն եւ ճարտարապետութիւն|հնադարու]]հնադարեան դիցաբանական ժամանակներէն ժառանգ հասած է [[ՀելլէնիստականՀելլենականութեան մշակոյթԴարաշրջան|հելլէնհելլենական]] դասական գրականութեան։գրականութենէն։ Այդ դասական շրջանին է ([[Ք.Ա. 5-րդ]]–[[Ք․Ա․ 4րդ–4-րդ|4-րդ]] դարեր), որ անիկա ստացած է իր առաջին գրական կայուն ձեւը։
Դիցաբանական խորքիխորքին վրայ, գլխաւոր գործող անձը՝ ողբերգական հերոսը, մարդկային արտասովոր տիպար էր առհասարակ։առհասարակ, Անոր կ՛ապրէրկ'ապրէր ճակատագրական բախում մը, կը գործէր ճակատագրական սխալ մը, որ իր կործանումըվախճանին պատճառ կը բերէր։դառնար։ Հետեւելով անհատական իր ճակատագրինճակատագիրին, հանդիսատեսին մէջ ան կը ստեղծէր կարեկցութիւն մը, որ գեղագիտական յուզումին ու բարոյական իտէալին միացած՝ կ՛ունենարկ'ունենար զգալի դաստիարակիչ ազդեցութիւն։ազդեցութիւն մը։
Հակառակ իրենց այս մասնայատկութիւններուն, հնադարու հելլէն մեծ ողբերգակներու գործերը յաջողեցան ընել մարդկային–բարոյական ընդհանրական հարցադրումներ, որոնք իբր ժառանգութիւն փոխանցուեցան ու մնացին անփոփոխ՝ յետագայ դարերուն եւ հազարամեակներուն՝ տեսակի հոլովոյթին ու ձեւաւորումներուն մէջ։
