«Թատրերգութիւն» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

Content deleted Content added
Տող 37.
Հակառակ իրենց այս մասնայատկութիւններուն, հելլենիստական շրջանին, մեծ ողբերգակներու գործերը յաջողած են արծարծել մարդկային-բարոյական ընդհանրական հարցադրումներ, որոնք իբրեւ ժառանգութիւն փոխանցուած ու մնացած են անփոփոխ՝ հետագայ դարերուն եւ հազարամեակներուն՝ տեսակի հոլովոյթին ու ձեւաւորումներուն մէջ։
 
Ողբերգութիւնը երկրորդ ծնունդ մը ունեցած է նոր ժամանակներուն, եւրոպական [[Վերածնունդ|Վերածնունդին]]։ ԺԶ. դարուն՝ [[Անգլիա]]ն ([[Ուիլիըմ Շէյքսփիր|Շէյքսփիր]]), իսկ աւելի ետք՝ [[Ֆրանսա|Ֆրանսան]] ([[Փ. Քորնէյ]], [[Ժ. Ռասին]]), [[Գերմանիա]]ն ([[ՖրիտրիխԵոհան ՇիլլերիՖրիտրիք ՖրիդրիխՇիլլըր|ՇիլլերՇիլլըր]], [[Եոհան Վոլֆկանկ վոն Կէօթէ|Կէօթէ]]), [[Ռուսիա]]<nowiki/>ն ([[ՓուշկինՓուշքին]]) եւ ուրիշներ, նոր ձեւեր տուած են անոր։
 
Հայ նոր գրականութիւնը ուշագրաւ ողբերգական գործեր չէ արտադրած ։
Տող 50.
Նոր ժամանակներուն, եւրոպական գրականութիւնները երկրորդ շունչ մը տուին նաեւ կատակերգութեան տեսակին Շէյքսփիր, ՄոլիԷռ, Կոկոլ...
 
Իսկ հայ գրականութեան մէջ յիշատակութեան արժանի են Յ․ [[Յակոբ Պարոնեան|ՊարոնեանՅ. Պարոնեանը]]ը եւ Գ. [[Գաբրիէլ Սունդուկեան|ՍունդուկեանԳ. Սունդուկեանը]]ը (վերջինին նուազ ծանօթ գործերէն մէկ քանին)։
 
Կատակերգութեան առաջադրանքը կեանքը եւ կերպարները տալ թերիներու, ծաղրելի երեսներու մէջէն, ունի պատկերումի քանի մը ձեւեր, որոնք կը նոյնանան երգիծանքի ստեղծման ընդհանուր սկզբունքներուն հետ։