'''Աւագեան Խաչատուր''', բժիշկ, Եկատերինոդարցի, ծնած է [[1825]] թուականի, [[Մայիս]] 9-ին:ին։ Աւարտելով Լազ. ճեմ.՝ [[1841]] թուականին, [[Հունուար|յունուար]]ին մտաւ Դորպատի համալսարան բժշկութիւն ուսանելու:ուսանելու։ Այնտեղից գնաց Կազանի համալսարան մտաւ, սակայն [[1852]] թուականին կրկին Դորպատումն էր ուսանում:ուսանում։ Այս անգամ արդէն գնաց Բուդերբուրգ, ուր [[1854]] թուականին բժշկական ակադեմիայում վերջնական աւարտական քննութիւն տուեց:տուեց։ Իր կեանքի վերջին տարիները Տփխիսում անցրեց եւ մեռաւ [[1862]] թուականին բարակացաւից չքաւորութեան մէջ:մէջ։ Ուսանողութիւնից նա յայտնի է եղել իբրեւ օրինակելի հայ եւ նրա խօսակցութեան նիւթն եղել է «ապրել հայի համար, գործել հայի համար, եւ մեռնել հայ մնալով» եւ «ով որ չգիտէ հայերէն նա հայ չէ եւ չի կարող լինել»:։ Լինելով ուրախութեան ու երգի սիրահար եւ տեսնելով որ հայերէն երգեր չը կան՝ նա շարադրեց «Որդիք Հայկայ, գտջեր ներկայ ձերոց զգացմանց Տէր արքայ-լուարուք երգել զերգս երգոց, լուսարուք գիմ՝ ձայս եղբարք Հայոց» եւ Հայոց գինի (Լցրէ՛ք, եղբայրք, ձեր բաժակները եւ քաջ պարպեցէք») երգերը, որոնք ուսանողների ուսանողների սիրած երգեր էին:էին։ Աւագեանը թարգմանեց ուսանողական նշանաւոր հին քայլերգը:քայլերգը։
