«Բեմական Խօսք» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

'''Բեմական խօսք''', [[Բեմ (արեւմտահայերէն)|բեմբեմէն]]էն հնչող խօսք, [[Գրական Երկ (արեւմտահայերէն)|գրական երկերկին]]ին բեմական մարմնաւորում տալու հիմնական միջոցներէն մէկը։

[[Թատրոն (արեւմտահայերէն)|ԹատրոնԹատրոնի]]ի պատմութեան ընթացքին բեմական խօսքը դիտուած է իբրեւ [[Դերասան (արեւմտահայերէն)|դերասանդերասանի]]ի վարպետութեան գնահատման գլխաւոր չափանիշերէն մէկը, սակայն տարբեր դարաշրջաններու չափանիշերը փոխուած են՝ ըստ թատրոնի ոճական ուղղութիւններու փոփոխութեան ([[Հին Թատրոն (արեւմտահայերէն)|հին թատրոն]], [[17–րդ դար|17]]-[[18-րդ դար]]ու [[ֆրանսական թատրոն|ֆրանսական դասական թատրոն]], ուր բեմական խօսքը գրեթէ անթերի էր, [[ռոմանթիք թատրոն]], ուր բեմական խօսքը կառուցուած է հուզիչ կտրուկ հակադրութիւններու վրայ եւ այլն)։ [[19-րդ դար]]ու կէսերէն, երբ [[իրաբաշտութիւն]]ը իբրեւ ուղղութիւն հաստատուեաւ նաեւ թատրոնի մէջ, բեմական խօսքը սկսաւ աւելի մօտենալ [[խօսակցական Լեզու|խօսակցական լեզուին]] եւ առաջնահերթ կարեւորութիւն ստացաւ գործող անձի բնաւորութիւնը, ներաշխարհը, հոգեբանութիւնը բացայայտելու պարագան։ Անոր շնորհիւ հարստացաւ [[եղանակ]]ի արտայայտչական հնարաւորութիւններու պատկերացումը։<ref name="թատրոն">{{Գիրք

Բեմական խօսքի տեսութեան մէջ կարեւոր էին [[Կոնստանթին Ստանիսլավսկի|Կոնստանթին Ստանիսլավսկիի]]ի դատողութիւնները՝ «Խօսել նշանակում է գործել», «Խօսքի գործողութիւն»<ref name="թատրոն"/>։

Բեմական խօսքը [[Հայկական Թատրոն (արեւմտահայերէն)|հայկական թատրոնթատրոնին]]ին մէջ սկսած է մշակուիլ [[19-րդ դար]]ու 60-ական թուականներէն՝ [[Պետրոս Ադամեան]]ի, [[Ազնիւ Հրաչիա]]յի, [[Սիրանոյշ]]ի, [[Յովհաննէս Աբելեան]]ի ստեղծագործութիւններուն մէջ: Հետագային զարգացաւ [[Վահրամ Փափազեան]]ի, [[Իսահակ Ալիխանեան]]ի, [[Յովհաննէս Զարիֆեան]]ի, [[Հասմիկ (դերասանուհի, արեւմտահայերէն)|ՀասմիկՀասմիկի]]ի, [[Սաթենիկ Ադամեան]]ի, [[Օլկա Գուլազեան]]ի, [[Արուս Ոսկանեան]]ի, [[Հրաչիա Ներսիսեան]]ի, [[Վաղարշ Վաղարշեան]]ի եւ ուրիշներու շնորհիւ։<ref name="թատրոն"/>

Բեմական արուեստի ճիւղերէն է [[Ասմունքի Արուեստ|ասմունքի արուեստարուեստը]]ը, որուն ներկայացուցիչն է [[Սուրէն Քոչարեան]]ը («Կենդանի խօսքի ոլորտներում» գիրքը)։