«Յանգ» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

Յանգը, [[այսինքն]] տողէ [[տող]] կրկնուող տողավերջի [[վանկ]]ը,իր կարգին ,կարեւոր գործօն է չափածոյի կշռոյթին և երաժշտականութեան համար:

իր ձեւով , անիկա կը շեշտէ տւղավերջիտողավերջի դադարը, որ–տեսանք–այնքան կարեւոր էր կշռոյթի համար․ նաեւ կը շեշտէ, կը խտացնէ բառիմաստները (մանաւանդ զի՛նք պարունակող բառին իմաստը։իմաստը)։

Ասով ճեկտեղՄէկտեղ, յանգը անհռաժեշտանհրաժեշտ տարր չէ չափածոյին

համար։ Քնարական երկերու պատմութեան մէջ, անիկա գործածութեան մտած է բաւական ուշ–միջնադարէն ասդին։ Երբեմն, նոր ժամանակներու մէջ եւս, բանաստեղծներ նախընտրած են անտեսել զայն։ կամ յարգած եւ կիրարկած են՝ զայն նկատելով հանդերձ «արուեստին բռնաւորը, (բանաստեղծի) հոգիին ետմղիչը»։

Բայց աւելի՝ անոնք–եռբեմնանոնք–երբեմն նոյնիսկ ամենայեղափոխականներէն–համոզուած են եղած, որ առանց յանգի՝ բանաստեղծութիւնը կը փլի։ «Յանգը,–ըսուած է,–- կը վերադարձնէ նախորդ տողին․կը ստիպէ յիշել զայն․ Միտքմիտք մը ձեւակերպող բոլոր տողերը կը հարկադրէ միատեղ ըլլալու»։

–Յանգը–Յանգերըը կրնակրնայ ըլլալ հարուստ կամ աղգատ, համաձայն կրկնուղ։