«Արամ Չարըգ» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

Փարիզէն կ՝ անցնի [[Պուլկարիա]]: [[Ֆիլիպէ]]ի եւ [[Վառնայ]]ի մէջ՝ կ՝ըստանձնէ ուսուցչական պաշտօններ, միաժամանակ աշխատակցելով «[[Ռազմիկ]]»ի եւ «[[Դրօշակ]]»ի: Զարըգիո դիւցազնաշունչ էջերը, այս շրջանակին, կը նախորդեն [[Սիամաթօ]]ն, ու նո՛յնքան զօրութեամբ եւ վարակիչ շունբով մեզ կը գրաւեն [[Հ.Յ.Դաշնակցութեան]] հիմնադիրներէն Քրիստափորը: [[1906]]-ին կ՝անցնի [[Զուիցերիա]]՝ ուր կը հետեւի մետաղագրութըան արուեստին: [[1909]]-ին, ոսմանեան սահմանադրութեան հռչակումէն ետք, կը վերադառնայ Կարին եւ [[1910-1911]] տարիներու կը վարէ Կարնոյ դաշտի հայկական 46 գիւղերու վարժարաններուն շրջուն տեսչութիւնը: [[1912]]-ին[[Պոլիս]] է, ուր կը վարէ տնօրէնութիւնը Օրթագիւղի ազգ. Վարժարանին: [[1915]]-ի սարսափներուն կ՝ապաստանի Պուլկարիա՝ ուր կը մնայ մինբեւ Զինադադար, [[1918]]:

 

 

Ռումանիայէն ետք՝ իր վերջին հանգրուանը կ՝ըլլայ Ֆրանսա: Փարիզ կը մնայ մինչեւ [[1946]], երբ կը հրաւիրուի հայաստան, մասնակցելու համար Սովետահայ Գրողներու Երկրորդ համագոցմարին: Ապա կ՝անցնի Մոսկուա եւ կը մեռնի այնտեղ՝ Խորհրդաւոր պայմաններու մէջ եւ ցարդ անծանօթ «հիւանդութեամբ», 1947-ի Մայիսին։

 

Քնարական իր էջերու մէջ ալ, զարըգ կը մնայ հարազատ ու անխառն։ Անկէղծ է իր հոգիին հետ, եւ արտայայտութեան իր կարելիութիւնները կը վկայեն արուեստագէտին մասին, որ գիտէ զգացումներն ու մտածումները անխաթար պահել ձեւի իր տարազներուն մէջ<ref>{{Գիրք:Դար մը գրականութիւն|Ա|411-413}}</ref>:

== Ծանօթագրութիւններ ==

{{ծանցանկ}}