'''Սրբուհի Տիաաբ (Վահանեան)''' ([[1840]] - [[1901]]), հայ գրող, բանաստեղծ:
Ծնած է Պոյիս, Կաթողիկէ բարեկեցիկ Վահանեան ընհանիքին մէջ։ Ստացած է օտար կրթութիւն, բայց Զարթօնքի մթնոլորտը, քիչ-քիչ տարածուած՝ կաբոդիկէ համայնքին վրայ, զինք կը մղեն մօտե նալու մայրենի լեցուին եւ մշակոյթին։ Ու սուցիչ կ՚ունենայ գրագէտ եւ ագգային գործիչ [[Մկրտիչ Պէշիկթաշլեանը։Պէշիկթաշլեան]]ը։ Աւելի ուշ, սլոլսաբնակ ֆրանսացի և րաժշաագէտերաժշաագէտ Փ. Տիսաբի հետ ամուս նանալէամուսնանալէ եւ նուիրեալ մայր ըլլալէ ետք եւս, տաղանդաւոր այս կինը կր շարունակէ գրական-մշակութային իր դերը հայ իրականաթեան մէջ։ Յատկապէս, կը հրատարակէ յաջորդական վէպեր, որոնց գլխաւոր հերոսները կիներ են, եւ որոնց տիրող գաղափարները կը վերա բերին կնոջ ազատագրման եւ իրաւա հաւասարութեան՝ արական սեռին հետ։ Անոնք աոիթ եղած են բանավէճի. որոշ գրագէտներ պաշտպանած են իր դրոյթ ները, ուրիշներ՝ վարձած են այս կամ այն ձեւով ու չափով զանոնք հերքել։ Յամենայն դէսլսդէպս, Ս. ՏիսաբՏիւսաբ որոշ հ մայքհմայք եւ ագդեցութիւն գործած է իրեն անմիջապէս հեաեադ սերունդին վրայ մա նաւանդ կին գրողներու։ Ան ունեցած է դեռ հրապարակագրական գործունէութխն։ Գրած է նաեւ բանաստեղծութխններ, որոնցմէ՝ Մ. Պէ շիկթաշլեանիշշիկթաշլեանի յիշաաակին նուիրուած քերթուածը (Սրբուհիի եւ Պէշիկթաշլեանի կապին մասին)՝ (■* Գ. գիրք, էյ 239էն)։
