«Վերջակէտ» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

Տասներորդ դարէն հայերէն գրութիւններու մէջ գրիչներու մեծ մասը գործածած են կրկնակէտն (։) որպէս վերջակէտ։ Այս դարէն վերջակէտը կը դրուի տողի վրայ, իսկ որոշ ձեռագրերու մէջ կը յայտնուի որպէս քառանկիւնի գիծեր։ Կրկնակէտը վերջակէտի դերին մէջ նաեւ յայտնուած է վաղ շրջանի ռուսական ձեռագրերու մէջ տասնչորրորդ դարէն։

 

 

Վերջակէտը կոչուած է նաեւ '''կէտ աւարտյալ'''։ Ոմն անանուն մէկնիչ եւ հետագային այլ քերականներ, այդ շարքին [[Վարդան Արևելցի|Վարդան Արեւելցի]]ն վերջակէտը կոչած են '''արքա''', իսկ [[Ստեփանոս Սյունեցի|Ստեփանոս Սիւնեցի]]ն ութերորդ դարին այն կը համարէ '''խոստումն''' կամ '''վախճան'''։ Ձեռագրի մը մէջ այն նաեւ համարուած է '''վճար եւ հանգիստ բանին'''։<ref name="հին">{{cite journal|title=Հին հայերենի կետադրությունը|author=Մխիթարյան, Հ.Մ.|number=4|journal=Պատմաբանասիրական հանդես|page=162-178|url=http://hpj.asj-oa.am/246/|year=1960}}</ref>