Եղած է Հռոմէական (պահպանուած են մ.թ.ա. I դ. բերդի աւերակները), [[Բիւզանդական կայսրութիւն]]ներու, Կիլիկիոյ հայկական պետութեան կազմիմ մէջ։ Հինէն Հաճընի մէջ բնակող հայերը XI դարուն հիմնադրած են Սուրբ Յակոբ վանքը (կանգուն է մինչեւ օրս)։ [[Կիլիկիաի հայկական թագավորութիւն|Կիլիկիոյ Հայկական Թագաւորութեան]] անկումէն ([[1375]]թ.) յետոյ մեծ թիւով հայեր հաստատուած են Հաճընի մէջ։մէջ։15- XVրդ դարուն քաղաքը գրաւած է [[Օսմանյան Թուրքիա|Օսմանեան Թուրքիա]]ն։ [[1915]]-ին՝ 35 հզ. բն. (մօտ 30 հզ-ը՝ հայեր)։ Հայերն ունէին վեց եկեղեցիներուն կից՝ վարժարաններ (նշանաւոր էր Սահակ-Մեսրոպեանը)։ Քաղաքէն դուրս, Սուրբ Յակոբ վանքին մէջ կը գործէր գիշերօթիկ վարժարան։ Հիմնականօրէն զբաղած են արհեստներով եւ առեւտուրով։ [[1915]]-ին, [[Մեծ եղեռն]]ի ժամանակ, Հաճընի հայերը բռնութեամբ տեղահանուած եւ աքսորուած են [[Տէր Զօր]], որտեղ անոնց մեծ մասը զոհուած է։ [[1919]]-ին մօտ 8 հզ. հաճընցիներ վերադարձած են [[Ֆրանսիա|Ֆրանսա]]յի հովանավորութեան ներքոյ գտնուող հայրենի քաղաքը, սակայն ֆրանսական կառավարութիւնն ամբողջ [[Կիլիկիա]]ն (ներառեալ Հաճընը) յանձնած է [[Թուրքիոյ]]։ [[1920]]-ի [[Մարտ]]ին [[Քեմալական շարժում|Քեմալական]] զօրքերը պաշարած են Հաճընը, ուր հայ բնակիչները դինած են ինքնապաշտպանութեան (տես [[Հաճընի հերոսամարտ (1920)]])։ Կոտորածէն փրկուածներն ապաստանած են տարբեր երկրներու մէջ։ Թուրքերը Հաճընը վերանուանած են Սալիմպէյլի (Հաճընի ջարդարարի անունով)։ [[1958]]-ին [[Հայաստան]]ի մէջ հիմնուած է «[[Նոր Հաճըն]]» քաղաքը։
