«Քաղկեդոնի Ժողով» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

Content deleted Content added
Չ փոխարինվեց: փոքր ինչ → փոքր-ինչ oգտվելով ԱՎԲ
Տող 2.
{{Արևելահայերեն|Քաղկեդոնի ժողով }}
[[Պատկեր:Sobor 4 big.jpg|մինի|ձախից|Քաղկեդոնի ժողով,]]
'''Քաղկեդոնի ժողով,''' 8 Հոկտեմբեր [[450 (արեւմտահայերէն)|450]] թուականէն մինչեւ 1 Նոյեմբեր տեղի ունեցած եկեղեցական ժողով, որու հրաւիրուած է Կոստանդնուպոլսէն ոչ հեռու գտնուող Քաղկեդոն քաղաքին մէջ (ներկայիս Պոլսոյ արուարձաններէն մէկն է) [[Բիւզանդիոն|Բիւզանդիոն]]ի կայսր՝ [[Մարկիանոս]]ի կողմէ Լեւոն Բ. Պապի համաձայնութեամբ՝ Եւտիքեսի ուսմունքը քննելու եւ Քրիստոսի բնութեան մասին վէճերուն լուծում տալու նպատակով։ Կաթոլիկ եւ Ուղղափառ եկեղեցիներու կողմէ Քաղկեդոնի ժողովը կը ճանչցուի որպէս տիեզերական։ Հայ առաքելական եկեղեցին, տենելով Քաղկեդոնի ժողովի որոշ թերութիւնները, հրաժարած է ճանչնալ ժողովին կողմէ հռչակուած քրիստոսաբանական բանաձեւը, որու հիման վրայ դրուած է Լեւոն Պապի տոմարը։
 
== Եվտիքեսի վարդապետութիւնը ==
Տող 23.
 
== Հայ եկեղեցին եւ Քաղկեդոնի ժողովի որոշումները ==
[[451 թ (արեւմտահաերէն)|451 թ]]., երբ գումարուեցաւ Քաղկեդոնի ժողովը, Հայաստանի մէջ տեղի կ՝ ունենար Վարդանանց պատերազմը։ Հայոց եկեղեցին, զբաղուած ըլլալով պարսկական զրադաշտական կրօնի դէմ պայքար մղելով, ի վիճակի չէր հստակեցնել իր դիրքորոշումը Բիւզանդական կայսրութեան մեջ ծաւալուող դաւանաբանական վիճաբանութիւններու նկատմամբ։ Դրութիւնը փոխոգեցաւ 480-ական թթ.` Վահան Մամիկոնեանի մարզպանութեան շրջանին մէջ, երբ Հայաստանի մէջ դրութիւնը փոքր -ինչ խաղաղուեցաւ եւ կայունացաւ։ Հայոց եկեղեցին այս վեճերուն մէջ որդեգրեց այդ ժամանակ Բիւզանդական եկեղեցիին մէջ գերիշխող պաշտօնական դաւանաբանութիւնը` Զենոն կայսեր «Հենոտիկոնը»։ Այդ դիրքորոշումը պաշտօնապէս ամրագրուեցաւ [[506 (արեւմտահայերէն)|506]] թ. Դուինի մէջ գումարուած եկեղեցական ժողովի կողմէն, որուն կը մասնակցէին «Հայոց, Վրաց, Աղվանից եւ Սիւնյաց» եպիսկոպոսները։
 
Հայ եկեղեցին ունի հստակ վերաբերմունք կապուած Քաղկեդոնի ժողովի նկատմամբ։ Այս դարաշրջանը յայտնի է իր բազմաթիւ քրիստոսաբանական վէճերով։ Բազմիցս քաղկեդոնականները հայ եկեղեցիին մեղադրած են միբնակութեան մեջ, սակայն հայ եկեղեցին չի հետեւիր ծայրահեղ միաբնակներուն (ինչպիսին էր օրինակ Եվտիքեսը), այլ այսպէս կոչուած, Կիւրեղեան (եփեսոսեան) դաւանաբանութեանը։ Այսպէս հայ եկեղեցւոյ քրիստոսաբանութիւնը ձեւաւորուեցաւ Եփեսոսի ժողովին մէջ, իսկ անկէ ետք դեռեւս կենդանի հայ եկեղեցւոյ մեծագոյն գործիչներու՝ [[Սահակ Պարթեւ (արեւմտահայերէն)|Սահակ Պարթեւի]] եւ [[Մեսրոպ Մաշտոց (արեւմտահայերէն)|Մեսրոպ Մաշտոցի]] կողմէն աւելի եւս հստակեցուց։ Այս մասին մենք կ՝ իմանանք «[[Գիրք թղթոց]]» ժողովածուէն։ Հետագայի հայ մտածողները քաղկեդոնականութիւնը համարած են կեղծ նեստորականութիւն, եւ անոր հիման վրայ մերժած այս ժողովի կանոնները զայն համարելով թաքնուած նեստորականութիւն։