Մխիթար Սեբաստացի

Մխիթար Սեբաստցի (իտալ.՝ Mechitar di Sebaste, 7 Փետրուար, 1676, Սեբաստիա - 27 Ապրիլ, 1749, Սբ. Ղազար կղզի, Վենետիկ), հայ Կաթողիկէ եկեղեցական գործիչ, հայագէտ, Մխիթարեան միաբանութեան հիմնադիր, Մխիթար Սեբաստցիի անունով կոչուած է Երեւանի «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրը։ Մխիթար Սեբաստացին, որպէս միաբանութեան հիմնադիր, համարուեր է երկրորդ Մեսրոպ Մաշտոց։

Մխիթար Սեբաստացի
Ծնած է 7 Փետրուար 1676(1676-02-07)[1]
Ծննդավայր Սեբաստիա[1]
Մահացած է 27 Ապրիլ 1749(1749-04-27)[1] (73 տարեկանին)
Մահուան վայր Ս. Ղազար կղզի, Վենետիկ, Վենետիկի հանրապետութիւն[1]
Կրօնք Հռոմի Կաթոլիկ եկեղեցի
Մասնագիտութիւն հասարակական գործիչ, գիտնական, մշակութային գործիչ, հոգեւորական
Աշխատավայր միաբանութիւն հիմնած 1705-ին,
հեղինակ՝ «Դուռն քերականութեան
աշխարհաբար լեզուին
հայոց» դասագիրքին
Վարած պաշտօններ Վանահայր

Կենսագրութիւն Խմբագրել

Մխիթար (իսկական անունը՝ Մանուկ) Սեբաստացին սորված է Սեբաստիոյ Սուրբ Նշան, ապա՝ Էջմիածինի, Սեւանի եւ Կարինի վանքերուն մէջ։ 1663-ին մեկնած է Բերիա (այժմ՝ Հալէպ), ուր ծանօթացած է կաթողիկէ միսիոնարներու հետ։ 1701-ին. Պոլսոյ մէջ հիմնադրած է միաբանութիւն։ 1705-ին Հռոմի իշխանութիւններէն ստանալով վանք հիմնելու համաձայնութիւն՝ 1706-ին Վենետիկին ենթակայ Յունաստանի Մեթոն (յուն․՝ Μεθώνη) բերդաքաղաքին մէջ ձեռնամուխ եղած է վանքի կառուցմանը։

 
Իտալացի նկարիչ Անթոնիոյ Վիսենթինիի (իտալ.՝ Antonio Visentini, 1688-1782) պատկերած Սբ.Ղազար կղզին Vignette of the Isola di S. Lazzaro degli Armeni[2]

1712-ին Հռոմի պապ Կղեմենս XI-ը (լատ.՝ Clemes XI, 1649-1721) Սեբաստցիին շնորհած է աբբահօր կոչում։ Խուսափելով թրքական յարձակումներէն՝ 1715-ին միաբանութիւնը տեղափոխուած է Վենետիկ։ 1717 թուականին Վենետիկի Ծերակոյտը հրովարտակով Սուրբ Ղազար կղզին շնորհած է միաբանութեանը։ Այստեղ Սեբաստացին շինած է եկեղեցի, բացած է դպրոց, եւ պատրաստած է միաբան-գործիչներ։ Սբ. Ղազարին մէջ ան զբաղած է մատենագիտական աշխատանքով, ղեկավարած է իր սաներու բանասիրական հետազօտական աշխատանքները, կատարած թարգմանութիւններ եւ հրատարակած է գիրքեր։

Սեբաստացիի մահէն ետք միաբանութիւնը, ի պատիւ անոր, կոչուած է Մխիթարեան միաբանութիւն։ Իր ողջութեան իսկ, անոր մեծարած են Երկրորդ Լուսաւորիչ ազգիս, Երկրորդ Մեսրոպ եւ այլ պատուանուններով։

Աշխատութիւններ Խմբագրել

  • Դուռն քերականութեան աշխարհաբար լեզուին հայոց (1727)՝ աշխարհաբարի քերականութեան առաջին դասագիրքը
  • Քերականութիւն գրաբար լեգուի հայկազեան սեռի (1730)՝ արժէքաւոր աշխատութիւն մը, ուր քննուած է գրաբարի ձեւաբանութիւնը, շարահիւսութիւնը, սահմանուած է կանոններ, անդրադարձած է նաեւ ուղղագրութեան եւ այլ հարցերու:
  • Մեծ նուաճում մըն է Սեբաստացիի Բառգիրք հայկազեան լեզուի (2 հատոր, 1749-69) հայագիտական աշխատութիւնը, որ ներկայիս ունի բացառիկ արժէք. կ'ընդգրկէ ժամանակի հայերէն ձեռագիր ու տպագիր բառագանձը՝ աւելի քան 100 հազար բառայօդուածով:
  • Ուշագրաւ է նաեւ անոր Տաղարան (1727)՝ ժողովածուն, որուն բանաստեղծութիւններէն մաս մը, շարականի պէս, Սեբաստացիին երաժշտութեամբ, կ'երգուին այսօր։
  • Լաւագոյն ձեռագիրներու համեմատութեամբ, հրատարակուած է Աստուածաշունչը (1733-35):
    • Աւետեաց երկրի աշխարհացոյցը (1746)

Գրականութիւն Խմբագրել

Ծանօթագրութիւններ Խմբագրել

Տե՛ս նաեւ Խմբագրել

Արտաքին յղումներ Խմբագրել