Աղ Դրուած Վարունգ
Աղ դրուած վարունգ, վարունգէ եւ տարատեսակ համեմունքներէ պատրաստուած ուտեստ[1]: Սլաւոնական եւ գերմանական (Salzgurken) խոհանոցներու աւանդական ուտեստներէն մեկն է:
Աղել
ԽմբագրելԱղելու համար վարունգները կը տեսակաւորուին ըստ մեծութեան, հասած ըլլալու եւ տեսակի: Աղ դնելու համար աւելի յարմար են սեւ բշտիկներով վարունգները, սպիտակ բշտիկներով վարունգները կ՛օգտագործուին թարմ վիճակի մէջ։ Առանձնայատուկ նրբախորտիկ կը համարուի մատղաշ, աղի վարունգը, որու կեղեւը բարակ եւ ձիգ է՝ առանց փուչ եւ փափկած տեղերու:
Պատրաստումը տեղի կ՛ունենայ հետեւեալ ձեւով. վարունգները կը տեղափոխուին աղաջուրի մէջ եւ փայտեայ տակառներու մէջ կը պահեն քանի մը շաբաթէ մինչեւ քանի մը ամիս: Բացի կերակուրի աղէն աղաջուրի մէջ կ'աւելցնեն համային յաւելումներ, որոնք կը փոխուին՝ կախուած բաղադրատոմսէն՝ սխտոր, սամիթ, սեւ պղպեղ, սեւ հաղարջի, բալի, կաղնի, սովորական կծուիչի եւ այլ տերեւներ:
Վարունգները, որոնք դեռ նոր հասած են աղիանալ, կը կոչուին թեթեւ աղ դրուած: Աւելի երկար աղման պարագային տեղի կ՛ունենայ խմորում՝ կաթնաթթուի ձեւաւորման գործընթաց:
Պահպանում եւ պահածոյացում
ԽմբագրելԳրեթէ մինչեւ 20-րդ դարու վերջը վարունգը ձմրան համար կը պահպանէին փայտեայ տակառներու մէջ, որոնք քանի մը փութ տարողունակ էին: Մեր օրերուն վարունգը կը պահածոյացուին ապակեայ սափորներու մէջ՝ 1-էն մինչեւ 5 լիթր տարողութեամբ:
Կիրառում
ԽմբագրելԱղ դրուած վարունգը կարելի է ուտել առանց լրացուցիչ մշակման: Այն կ՛ուտեն ինչպէս ամբողջութեամբ, այնպէս ալ կտրտած վիճակով տարբեր ուտեստներուն՝ աղցաններուն, ապուրներուն, ջղաղաց աւելցնելով:
Տարածուած կարծիքի եւ կարծրատիպի համաձայն՝ կը հանդիսանան աւանդական ռուսական ակրատ՝ օղիի համար:
Վարունգի աղաջուրը նաեւ կը կիրառուի ուտեստներ պատրաստելէ: Այն կալեայի հիմքն է, կ'աւելացուի աղ դրուած վարունգով ապուրի՝ աղապուրի մէջ՝ որպէս բաղադրատոմսի անքակտելի մաս, ինչպէս նաեւ քանի մը ջղաղացներու մէջ։ Անոր հիման վրայ կը պատրաստեն սոուսներ եւ աղցանային ամոքունքներ: Ռուսական եւ ուքրանական կենցաղին մէջ գոյութիւն ունի աւանդոյթ՝ խնճոյքէն ետք աղաջուրը օգտագործել որպէս խումարէն դուրս գալու միջոց, որ կը նպաստէ օրգանիզմէն հեռացնել ալքհոլային թունաւորման արգասիքները: