Կարապետ Ա. Քհնյ. Նալպատեան

Կարապետ Ա. Քհնյ. Նալպատեան (1892, Այթապ - 1970, Այնթապ), Կրթական մշակ, ապա քահանայ։

Կարապետ Ա. Քհնյ. Նալպատեան
Ծնած է	1892
Ծննդավայր	Այթապ
Մահացած է	1970
Ազգութիւն	հայ
Աշխատավայր	կրթական մշակ ապա՝ քահանայ
Ամուսին	Զապէլ Գազանճեան
Ծնողներ	Ներսէս եւ Հոիփսիմէ Նալպանտեաններ
Երեխաներ	Ներսէս, Կարպիս եւ Հերմինէ

Կենսագրութիւն

Աւազանի անունով՝ Նազարէթ՝ որդի Ներսէսի եւ Հոիփսիմէի, ծնած է Այնթապ 1892-ին։

Բազմանդամ ընտանիքի զաւակ՝ Նազարէթ իր նախնական կրթութիւնը ստացսծ է Այնթապի Վարդանեան կրթարանը՝ ուրկէ շրջանաւարտ եղած է 1908-ին։ Բարձրագոյն ուսում ստանալու համար դիմած է Կ.Թ. Գոլէճ եւ ընդունուած իրրեւ ուսանող։ Դժբախտաբար, միայն մէկ տարի կրցած է յաճախել գոլէճ եւ 1909-ին կարգ մը հայ ուսանողներու հետ «Վարդանանց տօնախմբութեան մասնակցած ըլլալու յանցանքով դպրոցէն դուրս դրուած է»։ Այնուհետեւ ան նետուած է ուսուցչական ասպարէզ եւ նուիրուած հայ սերունդի դաստիարակութեան սրբազան գործին։ Կրթական ծաոայութեան աոաջին գաղութը եղած է Քիլիս՝ ուր պաշտօնավարած է ծխական դպրոցին մէջ 1909-1912 եւ ապա Միացեալ Ընկերութեան Վարժարանը 1912-1913։

1913-ին Նազարէթ զինուորագրուած է թրքական բանակին բայց երկու տարի ետք, կարգ մը հայ զինուորներու հետ փախուստ տուած է բանակէն եւ ապաստանած Համա, ուր տարագրուած էին իր եղբայրներն ու հազարաւոր հայրենակիցները։ Մեծ եղեռնէն ազատած մաղապուրծ՝ ապաստանած է աւելի ապահով շրջաններ, ուր հարկադրուած հետեւած է արհեստի եւ սորված մեքենավարութիւն։ Այսպիսով, ժամանակ մը ետք նիւթական իր վիճակը բարելաւուած եւ պատրաստուած է ամուսնութեան։ Ան իր կեանքի ընկերը ընտրած է Գահիրէ հաստատուած հայրենակից Հաճի Յակոր Գազանճեան դուստրը՝ Զապէլը, որուն հետ պսակուած է 1921-ին։ Ունեցած է երեք զաւակներ՝ Ներսէս, Կարպիս եւ Հերմինէ։

Երբ աոիթը ներկայացած է, ան ուսումնական քննութեան մասնակցած եւ Կ. Պոլսոյ Ուսումնական Խորհուրդէն ստացած է օգնական ուսուցիչի վկայական։ Քանի մը տարիներու ակամայ ընդհատումէն ետք, կրթութեան հանղէպ ունեցած սէրը դարձեալ զինք կը մղէ ուսուցչական ասպարէզ։ Ան հաստատուած է Հալէպ եւ ուսուցչութեան պաշտօնավարած Ազգ Հայկազեան (1920-1921) եւ Կիլիկեան (1930-1932) վարժարաններուն մէջ, իսկ Մուսուլի Հայոց Ազգ. Վարժարան իրրեւ տնօրէն - ուսուցիչ (1932-1934)։ Կարգ մը շրջաններու մէջ, ուսուցչութեան հետ վարած է նաեւ դպրապետութեան պաշտօն։

Սակայն այս բոլորէն աոաջ եւ վեր՝ իր կեանքին գլխաւոր աոանցքր եղած է եկեղեցին։ Ժամանակի ընթացքին եկեղեցասիրութիւնն ու կրօնական սէրը իր մէջ տակաւ աո տակաւ աճած ու կատարելագործուած են, այնքան որ զինք առաջնորդած են քահանայութեան։ Երբ աոիթը ընծայուած է իրեն եկեղեցական ասպարէզ մտնելու, չէ տատամսած, այլ կատարելապէս համոզուած ընդաոաջած է քահանայական հրաւէրին։

3 Յուլիս 1934-ին, Ս. Աստուածածին Եկեղեցիցւոյ Աւագերէց՝ Տէր Ներսէս Ա. Քհնյ. Թաւուճեանի եղերական մահէն ետք, Առաջնորդ Սրրազան Հօր հաւանութեամբ, Ս. Աստուածածին Եկեղեցւոյ թաղականութեան ու այնթապցի հայրենակիցներու փափաքով՝ նշանակուած է քահանայական թեկնածու։

Իր քահանայական ձեոնադրութիւնն ու օծումը տեղի ունեցածեն Ս. Աստուածածին Եկեոևցւոյ մէջ, ձեռամբ Բէրիոյ Թեմի Առաջնորդ Տ. Արտաւազդ Արբ. Սիւրմէեանի 28 Նոյևմբեր 1934-ին վեբակոչուելով Տէբ Կարապետ։ Աոաջնորդ Սրբազան Հօր տնօրինութեամբ Տէր Կարապետ հոգեւոր Հովիւ նշանակուած է Ս. Աստուածածին Եկեղևցւոյ եւ իրեն տրուած է Տէր Ներսէս Քհնյ. Թաւուգճեանի ծխական ժոդովուրդը, զոր հովուած է 1934-1970 թուականնևրը։ Տարիներու իր բարւոք ծառայութեան համար ան արժանացած է Լանջախաչի՝ Գարեգին Ա. կաթողիկոսէն 1947-ին Ծաղկեայ սեւ փիլոն ստացած է 1950-ին, եւ Աւագութեան տիտղոս ու պատիւ 1967-ին։

Իր հայրենակիցներուն համար նոր դպրոց ու նոր եկեղեցի ունենալը իր կեանքի մեծագոյն տեսլականը դարձած է։ Իր գործակիցներուն հետ յաջողած է Վիլլաներու շրջանէն ընդարձակ հողաշերտ մր գնել։ Այդ եղած է իր կեանքի ամէնէն երջանիկ ու պատմական օրը։ Ինք ու իր գործակիցները այդ երազը իրականացուցած են հողը պատրաստելով։

Բայց ափսոս, որ ան բախտը չէ ունեցած տեսնելու նորակառոյց Ս. Աստւածածին եկեղեցի։ 1952-ին կաթուածահար՝ անշարժութեան մատնուած է աջ կողմը։ Բայց հայ բարեկամ բժիշկներու յարատեւ խնամքին շնորհիւ՝ շուտով ոտքի ելած եւ քալած է գաւազանով։ Այդ վիճակով շարունակած է իր կրօնական պարտականութիւնները։ Ու այսպէս քահանայագործած է մինչեւ 1970 Դեկտեմրեր երբ ունեցած է երկրորդ կաթուածը, որ զինք անկողին պահած է երկու շաբաթ։ Ան հրաժեշտ կու տայ աշխարհին Շաբաթ 19 Դեկտ, 1970-ին եօթանասուն ութ տարեկանին։

Վերջին օծումն ու թաղման կարգը կր կատարուին Կիրակի 20 Դեկտեմբեր 1970-ին ձեռամբ՝ Բերիոյ Թեմի Առաջնորդ Տ. Տաթեւ վրդ. Սարգիսեան, իսկ կը պատարագէ ճէզիրէի Առաջնորդական Փոխանորդ Տ. Պետրոս վրդ. Պէրպէրեան։ Իր մարմինը կ՝ ամփոփուի Հայոց Ազգ. Գերեզմանատունը։