[[Աճարիա]]ն ինքնավար հանրապետութիւն է [[Վրաստան]]ի կազմին մէջ, որուն հիմնական բնակչութիւնը [[աճարներ]] են (վրացիներու էթնոգրաֆիկ խումբ, որ կը տարբերի մուսուլմանական կրօնի թեթեւակի գերակշռութեամբ): 1991 թուականին, Աճարիոյ Ինքնավար Հանրապետութեան Գերագոյն խորհուրդի նախագահ դարձաւ՝ [[Ասլան Աբաշիձէ]]ն: Քաղաքացիական պատերազմի սկսվելէն ետք, ան ստեղծեց իր սեփական բանակը՝ իբրեւ հակակշիռ զինուած խմբաւորումներուն, որոնք միաւորած էին [[Զվիադ Գամսախուրդիա]]յի կողմնակիցներուն եւ հակառակորդներուն։ Ի տարբերութիւն [[Աբխազիայի Ինքնավար Հանրապետութիւն|Աբխազիայի]] եւ [[Հարաւային Օսիա]]յի ղեկավարներու՝ Աբաշիձէն չէր ձգտեր լիակատար անկախութեան, այլ կը զարգացնէր զայն իբրեւ «<nowiki/>[[ազատ տնտեսական գօտի]]<nowiki/>», բայց մաքսային հասոյթները կը մնային հանրապետութեան, իսկ [[2000]] թուականին հասաւ անոր, որ Վրաստանի Սահմանադրութեան մէջ, յատուկ կէտ մտցուց յատուկ պետական կարգավիճակի մասին։ Փաստացի ան կը համարուի պետութեան կիսանկախ կառավարողը։ Բացի այդ, [[Պաթումի|Պաթումի մէջ]] տեղակայուեց Ռուսիոյ Զինուած ուժերու 145-րդ մոտոհրաձգային դիւիզիան, որուն ղեկավարութեան հետ Աբաշիձէն ունէր ընկերական յարաբերութիւններ։ Մինչ [[1999]] թուականը, անոր կ'օգնէին նաեւ՝ ռուս [[սահմանապահ զօրքեր]]ը, բայց անոնց հեռանալէն ետք, ան ձեռնամուխ եղաւ սեփական սահմանապահ զօրքերու կազմաւորման<ref>{{cite news |title = Аджарский лев зарычал|publisher = "Лента.Ру"|url = http://lenta.ru/articles/2003/11/25/adzaria/|author = Елена Любарская|date = 25.11.2003|lang = ru}}</ref>: Ռուսական ռազմակայանի առկայութիւնը Աճարիոյ մէջ, ռուսական ղեկավարութեան հնարաւորութիւն կու տար եթէ չազդելու, ապա՝ գոնէ իրադրութեան վերահսկողութիւն Աճարիոյ մէջ։ Վրաստան ալ կը ցանկար զօրացնել ազդեցութիւնը Պաթումի մէջ։ Բացի այդ, կար նաեւ հակամարտութեան տնտեսական լուրջ նախադրեալը. մինչ 2004 թուականին ինքնավարութեան մէջ, Վրաստանի վերահսկողութեան սահմանումը Աճարիան ինքնուրոյն կը կառավարէր Թուրքիոյ հետ սահմանը եւ նաւերէն (հիմնականին մէջ), ինքնաթիռներէն եւ աւտոտրանսպորտէն գանձուող մաքսային հասոյթները (համաձայն 2000 թուականին, Վրաստանի Սահմանադրութեան մէջ կատարուած եւ 2004, Յուլիսի 5-ին չեղարկուած փոփոխութեան):
