Ծնած է [[Իզմիր]] (Զմիւռնիա): Զաւակն էր դարբին արհեստաւորի մըմը՝ [[ԵդովպիաԵւդոկիա|Եւդոկիացի]]ցի Հաճի Յովակիմին։
Գրիգոր նախ կը յաճախէ տեղւոյն [[Մեսրոպեան դպրոցներ|Մեսրոպեան]] վարժարանը, սակայն հազիւ թէ քիչ մը հմտացած [[հայերէն]]ի եւ տաճկերէնի, կիսաւարտ կը թողուձգէ վարժարանը՝ ստիպմամբ իր ծնողքին։ծնողքին Այնստիպումով։ Այդ միջոցին, ժամացոյցի վաճառական Յովհաննէս աղա Սիմոնեան մտերիմը ըլլալով Ազգային վարժարանի տեսուչ Անդրէաս Փափազեանին, կը խնդրէ անկէ՝ գրագիր բանիբուն եւ գործունեայ պատանի մը։ Ուստի, այս կերպով հազիւ 13–14 տարեկան Գրիգոր Չիլինկիրեան,իր ինքնաշխատութեամբ կը ներկայանայ իբրեւեւիբրեւ դիւցազուն։
Մէկ կողմէն՝ կատարելով իր պաշտօնը, միւս կողմէն՝ յառաջ կը տանի իր մտաւոր [[կրթութիւն]]ը եւ վարժարանին մէջ կիսկատար ձգած ուսումները ինքն իրեն՝ուսումը ո՛չ միայն ինքնակրթութեամբ կը կատարելագործէ, այլ ե՛ւայլեւ [[յունարէն]], [[իտալերէն]], [[ֆրանսերէն]] լեզուներն ալ կը սորվի՝ շնորհիւ իր մտաւոր բացառիկ [[Յիշողութիւն|յիշողութեան]] եւ կարողութեան։ Իր այս պաշտօնին մէջ կը մնայ մինչեւ [[1860]] թուականը (եօթը տարուայտարուան շրջան մը)։
19611861-ին կը ծանօթանայ Արմենակ Հայկունիին, զորոր Իզմիր եկած էր։ Անոնք կ՛որոշենԿ՚որոշեն հրատարակել հանդէս մը եւ 1 Յուլիս 1861-ին լոիսլոյս կը տեսնէ «Ծաղիկ»ը։
Երբ խաւարեալներու ու լուսաւորեալներու պայքարնըպայքարը նաեւ արձագանգ կը գտնէ [[Իզամիր]]ի ([[Զմիւռնիա]])Իզմիրի մէջ, Չիլինկիրեանի եւ իրիրեն համախոհ մի քանի մը երիտասարդներու նոր գաղափարըգաղափարները հաճելի չեն թուիր իր ''բաթրօն''ինգործատուին, որով Չիլինկիրեան կը ստիպուի հրաժարիլ անկաշկանդ կերպով մղելու համար գաղափարի պայքարը։
