'''Աւագեան Խաչատուր''', բժիշկ, Եկատերինոդարցի, ծնած է 9 [[1825Մայիս]] թուականի, [[Մայիս1825]] 9-ին։ Աւարտելով Լազ.[[Լազարեան ճեմ.՝ճեմարան]]ը՝ [[1841]] թուականին, [[Հունուար|յունուար]]ին մտաւ Դորպատի համալսարան բժշկութիւն ուսանելու։ ԱյնտեղիցՀոնտեղէն գնաց Կազանի համալսարան մտաւ, սակայն [[1852]] թուականին կրկին Դորպատումն էր ուսանում։կ'ուսանէր։ Այս անգամ արդէն գնաց [[Բուդերբուրգ]], ուր [[1854]] թուականին բժշկական ակադեմիայումակադեմիայի վերջնական աւարտական քննութիւնքննութիւնը տուեց։տուաւ։ Իր կեանքի վերջին տարիները ՏփխիսումՏփխիսի անցրեցմէջ անցուց եւ մեռաւ [[1862]] թուականին բարակացաւից չքաւորութեան մէջ։ Ուսանողութիւնից
Ուսանողութեան նաօրերէն յայտնի է եղելէր իբրեւ օրինակելի հայ եւ նրաանոր խօսակցութեան նիւթն եղել էէր «ապրելապրիլ հայիհայու համար, գործել հայիհայու համար, եւ մեռնելմեռնիլ հայ մնալով» եւ «ով որ չգիտէ հայերէն նա հայ չէ եւ չի կարող լինել»։
Լինելով ուրախութեան ու երգի սիրահար եւ տեսնելով որ հայերէն երգեր չը կան՝չկան՝ նա շարադրեց «Որդիք Հայկայ, գտջեր ներկայ ձերոց զգացմանց Տէր արքայ-լուարուք երգել զերգս երգոց, լուսարուք գիմ՝ ձայս եղբարք Հայոց» եւ Հայոց գինի (Լցրէ՛ք, եղբայրք, ձեր բաժակները եւ քաջ պարպեցէք») երգերը, որոնք ուսանողների ուսանողների սիրած երգեր էին։ Աւագեանը թարգմանեց ուսանողական նշանաւոր հին քայլերգը։
