«Հայկական Բարեգործական Ընդհանուր Միութեան Իտալիոյ Մասնաճիւղ» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

13-14-րդ դարերէն երկրի շարք մը քաղաքներուն մէջ եղած են շուրջ 40 հայկական եկեղեցի ու [[մենաստան]], որոնք ժամանակի ընթացքին անցած են լատին կրօնական կարգերը եւ ձուլուած Իտալական հաստատութիւններու մէջ։ Միջին դարերու կառուցուած բազմաթիւ հայկական եկեղեցիններէն մինջ այսօր հայերուն կը պատկանի միայն Վենէտիքի<ref>[https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%8E%D5%A5%D5%B6%D5%A5%D5%BF%D5%AB%D5%AF Վենետիկ քաղաքը]</ref> Սուրբ Խաչ եկեղեցին որ փոխանցուած է [[1717]] թուականին [[Սուրբ Ղազար]] կղզին հաստատուած [[Մխիթարեան միաբանութեան]]: Սուրբ Խաչ եկեղեցին առաջին անգամ յիշուած է [[1434]] բուականին։ Ամբողջական նորգման ենթարկուելէ եւ ընդհարձակուելէ ետք վերաբացուած է [[1982]] թուականին (կարճ ժամանակով) եւ ապա՝ [[1995]] թուականին (1999 ապրիլին դարձեալ դադար առած է կիրակնորիայ պատարագի մատուցումը): Հայաստանեաց առաքելական եկեղեցիի Իտալիոյ հոգեւոր հովիվը (առաջին հավար հովիվ՝ [[Տէր Եղիշէ քահանայ Կարամեան]]) սկսած է գործել 1924 թուականէն, մտած է [[Արեւմտեան Եւրոպայ]]ի հայրապետական պատուիրակութեան կազմի մէջ։ 1937-էն մինչեւ 1952 համայքըհամայնքը մնայուն հովիվ չէ ունեցած։ [[1958]]-ին տէղի ունեցած է Սիլանի նորակարոյց [[Սուրբ Քառասուն մանուկ]] հայկական եկեղեցւոյ օծումը (կառուցուած է բարերարներ Յովհաննէս եւ Սարգիս Տիարպեքիրեան նուիրատվութեամբ, ճարտարապէտ՝ [[Զարի Սուրեան]]): Հովվական պաշտոնի կոչուած է [[Օշին]] [[արքեպիսկոպոս]] [[Նիկպեան]]ը: Անոր հաջորդած են [[Զգոն]] [[արքեպիսկոպոս]] [[Յովսէբեան]]ը, [[Ժիրայր]] [[վարդապետ]] [[Թաշճեան]]ը, [[Սարգիս]] [[քահանայ]] [[Մարզպան]]ը: