[[1919]] թուականին, [[Պոսթոն]]ի մէջ [[Դաշնակցութիւն|Դաշնակցութեան]] 9-րդ համագումարին, որոշում ընդունուեցաւ ոչնչացնել հայերու սպաննութիւններուն մասնակից [[երիտթուրքերերիտթուրք (արեւմտահայերէն)|երիտթուրք]]ուերու առաջնորդները։ Գործողութիւնը ստացաւ հին յունական վրեժի աստուածուհի՝ [[Նեմեսիս (դիցաբանութիւն)|Նեմեսիս]]ի անուանումը։ Դաւադիրներու հիմնական մասը ցեղասպանութենէն փրկուած հայեր էին՝ լիլեցուն վճռականութեամբ վրեժ լուծել իրենց սպաննուած ընտանիքներու համար։
Գործողութեան ամենայայտնի զոհը դարձաւ՝ Օսմանեան կայսրութեան ներքին գործերու նախարար եւ օսմանեան եռապետութեան անդամներէն [[Թալէաթ փաշա]]ն։փաշան։ Թալէաթը երիթուրքերուերիտթուրքերու միւս առաջնորդներու հետ [[1918]] թուականին փախաւ [[Գերմանիա (արեւմտահայերէն)|Գերմանիա]], բայց այստեղ բացայայտուեցաւ եւ [[1921]], Մարտ 15-ին [[Պեռլին]]ի մէջ, սպաննուեցաւ [[Սողոմոն ԹեհլերեանԹեհլիրեան]]ի կողմէն։ ԹեհլերեանիԹեհլիրեանի ձերբակալէն ետք, հասարակական կարծիքը անոր դէմ էր, բայց դատական գործընթացի ժամանակ հայերու զանգուածային սպաննութիւններու մասին տեղեկութիւնները փոխեցին հասարակութեան տրամադրուածութիւնը։ Դատարանի կարծիքի վրայ էականօրէն ազդեց [[Յովհաննէս Լեփսիուս|ՅովհաննվսՅովհաննէս Լեփսիուս<nowiki/>ի]] ելույթը՝ Օսմանեան կայսրութեան մէջ, հայերու սպաննութիւններու վերաբերեալ։
