«Խրիմի Մանրանկարչական Դպրոցը» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

'''Ղրիմի Մանրանկարչական դպրոց''', հայկական մանրանկարչութեան դպրոց [[Ղրիմ]]ի մէջ։ Ղրիմի հայկական գաղութը գոյատեւէլ է [[13-րդ դար|13]]-[[19-րդ դար]]երուն։ Այնտէղ կառուցուած եկեղեցիներուն եւ վանքերուն մէջ գրուած եւ նկարազարդուած է բազմաթիւ ձեռագիր (միայն [[Երեւանի Մեսրոպ Մաշտոցի անուան Մատենադարան]]ին մէջ կը պահուի Ղրիմի մէջ ընդօրինակուած շուրջ 300 հայերեն ձեռագիրներ)։

Ղրիմի մանրանկարչական դպրոցը հայ մանրանկարչութեան կարեւոր ճիւղերէն մէկնէ։ Ղրիմի հայ նկարիչներուն ստեղծագործութիւնները նկատելի են մայր երկրի արուեստի ավանդներն ու կիլիկեան մանրանկարչութեան ազդեցութիւնը ([[14-րդ դար]]ի վերջին Ղրիմ էին գաղթել նաեւ [[Կիլիկիա]]են)։ Ղրիմի մանրանկարչութեան որոշակի ազդեցութիւնը թողէլ է նաեւ նոր միջավայրը, ուր ապրել եւ ստեղծագործել են այլ ժողովուրդներ։ Հայ մանրանկարիչները ստեղծել էն արուեստ, որը բնորոշում է բարձր պրոֆեսիոնալիզմով, գծային ու երփներանգային ձեւերու յուրօրինակ զուգորդումով։ Ֆոնի ոսկին հաճախ կը փոխարինուի մուգ կապույտ գույնով, որը մանրանկարներոկը կը հաղորդէ ընդգծուած արտահայտչականութիւնը եւ խորհրդաւորութիւն։ Գրչութեան առավել նշանակալից կենտրոններն էին Կաֆան (այժմ՝ [[Թեոդոսիա]]) եւ Մուրխաթը (այժմ՝ Ստարի Կրիմ)։ Այնտէղ աշխատած էն Գրիգոր Սուքիասանցը, Առաքելը, ողջ Ղրիմում հռչակուած Նատերի որդիներ Ավետիսը եւ Ստեփանոսը, վերջինիս որդի Հովհաննեսը։ Երբ [[15-րդ դար]]ի վերջին [[թաթարներ]]ը եւ [[թուրքեր]]ը գրավել են Ղրիմը, հայ գաղութի մշակութային կյանքի անկում է։