'''Սրբուհի Տիւսաբ (Վահանեան)''' ([[1840]] - [[1901]]), հայ գրող, բանաստեղծ:
Ծնած է Պոլիս, Կաթողիկէ բարեկեցիկ Վահանեան ընտանիքին մէջ։ Ստացած է օտար կրթութիւն, բայց Զարթօնքի«Զարթօն»քի մթնոլորտը, քիչ-քիչ տարածուած՝ կաբոդիկէ[[կաթողիկէ |կաթողիկէ]] համայնքին վրայ, զինք կը մղեն մօտենալու մայրենի լեզուին եւ մշակոյթին։ Ուսուցիչ կ՚ունենայկ՛ունենայ գրագէտ եւ ագգային գործիչ [[Մկրտիչ Պէշիկթաշլեան]]ը։ Աւելի ուշ, պոլսաբնակ ֆրանսացի երաժշաագէտ Փ. Տիւսաբի հետ ամուսնանալէ եւ նուիրեալ մայր ըլլալէ ետք եւս, տաղանդաւոր այս կինը, կր շարունակէ գրական-մշակութային իր դերը հայ իրականաթեան մէջ։ Յատկապէս, կը հրատարակէ յաջորդական վէպեր, որոնց գլխաւոր հերոսները կիներ են, եւ որոնց տիրող գաղափարները կը վերաբերին կնոջ ազատագրման եւ իրաւահաւասարութեան՝ արական սեռին հետ։ Անոնք առիթ եղած են բանավէճի. որոշ գրագէտներ պաշտպանած են իր դրոյթները, ուրիշներ՝ վարձած են այս կամ այն ձեւով ու չափով զանոնք հերքել։ Յամենայն դէպս, Ս. Տիւսաբ որոշ հմայք եւ ագդեցութիւն գործած է իրեն անմիջապէս հետևողհետեւող սերունդին վրայ մանաւանդ կին գրողներու։գրողներուն։ Ան ունեցած է դեռ հրապարակագրական գործունէութխն։գործունէութիւն։ Գրած է նաեւ բանաստեղծութիւններ[[բանաստեղծութիւն]]ներ, որոնցմէ՝ Մ. Պէշիկթաշլեանի յիշատակին նուիրուած քերթուածը (Սրբուհիի եւ Պէշիկթաշլեանի կապին մասին)՝ (■* Գ. գիրք, էյ 239էն)։
