«Մեծ Պահք» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

'''Մեծ Պահոց շրջանը''' ինքնաքննութեան եւ խոկումի ժամանակաշրջան է, երբ հաւատացեալները ո՛չ միայն կերակուրներէն կը հրաժարին, այլեւայլեւ՝ հեռու կը մնան մարմնական հաճոյքներէն, ապաշխարութեամբ ու աղօթասացութեամբ չափաւոր, եւ զուսպ կեանք մը կը վարեն:

Պահեցողութիւնը ամբողջական դարձ է առ Աստուած, այսինքն՝ կը նշանակէ հրաժարիլ ամէն տեսակի գայթակղեցուցիչ եւ հոգին աղարտող սովորութիւններէն (աշխարհիկ հաճոյքներէն, շատախօսութենէն, ստախօսութենէն, մոլի սովորութիւններէն, եւ այլ մեղքերէն) եւ հետամուտ ըլլալ բարեգործութեան:

Պահքը, Քրիստոսի հասկացողութեամբ, արտաքին երեւոյթով լոկ իմանալի եւ պահելիք բան չէ, այլ` ներքին, հոգիի հաւատքով ըմբռնելի եւ կատարելի իրողութիւն: Պահեցողութիւնը մարդ արարածը կը վարժեցնէ ժուժկալութեան: Յովհաննէս Մանդակունի հայրապետ կը բնորոշէ պահքի հասկացողութիւնը քրիստոնէական ըմբռնման մէջ.

Արդարեւ, պահք պահելով, մարդ արարած հոգ տարած կ'ըլլայ մարմինի եւ հոգիի առողջութեան հաւասարապէս։

Մարմինը առողջ կ'ըլլայ, հաւատքը՝ ամուր, խիղճը՝ հանգիստ, կամքը՝ պինդ։ Հաւատացեալը իր ուշադրութիւնը կը դարձնէ մարդկային, հոգեւոր եւ Աստուածայինաստուածային ճշմարտութիւններու եւ արժէքներու վրայ։

Քանի որԱնիկա կը նախորդէ ամէնէն կարեւոր պահքին։ Բարեկենդանը, կենդանական եւ ճոխ ուտելիք գործածելու վերջին օրն է, մարդու երջանկութեան յիշատակն է, ուր դրախտին մէջ Ադամն ու Եւան վայելած էին։ ԱնԱնիկա նաեւ [[դրախտ]]այինդրախտային կեանքի օրինակ է, ուր մարդուն արտօնուած էր, ճաշակել բոլոր պտուղները. Բարեկենդանը առաքինութիւններու արտայայտութիւնն է. այդ օրը մարդիկ սուգէն կ'անցնին ուրախութեան, չարչարանքէն խաղաղութեան։ Այս ընկալումով է, որ իւրաքանչիւր [[Քրիստոնէութիւն|Քրիստոնեայ]] անհատի համար, խոնարհումով, ապաշխարութեամբ, պահքով եւ ողորմութեան յոյսով կը սկսի Մեծ Պահքի ճանապարհը, եւ անիկա կը տեւէ 48 օր, Բարեկենդանէն մինչեւ Ս. Յարութեան (Սուրբ Զատկուան) տօնը։