«Վերջակէտ» խմբագրումներու միջեւ տարբերութիւն

'''Վերջակէտը''' [[հայերէնի կետադրութիւն|հայերէնի կետադրական]] նշաններէն մէկն է, որը կը դրուի աւարտուած [[նախադասութիւն|նախադասութեան]] վերջը։ Այն նաեւ կը գործածուի հին [[վրացերէն]] գրութիւններու մէջ։մէջ<ref name="հին"/>:

Վերջակէտը կոչուած է նաեւ '''կէտ աւարտեալ'''։ Ոմն անանուն մեկնիչ եւ հետագային այլ քերականներ, այդ շարքին [[Վարդան Արևելցի|Վարդան Արեւելցի]]ն վերջակէտը կոչած են '''արքա''', իսկ [[Ստեփանոս Սյունեցի|Ստեփանոս Սիւնեցի]]ն ութերորդ դարին այն կը համարէ '''խոստումն''' կամ '''վախճան'''։ Ձեռագրի մը մէջ այն նաեւ համարուած է '''վճար եւ հանգիստ բանին'''։<ref name="հին">{{cite journal|title=Հին հայերենի կետադրությունը|author=Մխիթարյան, Հ.Մ.|number=4|journal=Պատմաբանասիրական հանդես|page=162-178|url=http://hpj.asj-oa.am/246/|year=1960}}</ref>:

Վերջակէտը հայերէնի մէջ [[Տրոհութեան նշաններ|տրոհութեան նշան]] է. կը դրուի աւարտուած նախադասութիւններու վերջը, եւ կ'արտայայտէ մեծ դադար։դադար<ref>{{cite web|url=http://hayeren.hayastan.com/english/znaki.html|title=Հայոց Լեզվի Տրոհության նշանների ուղեցույց|accessdate=2011 թ․ հուլիսի 7}}</ref>: