Ընկուզնակ
Ընկուզնակ, Արեւմտեան Հայաստանի գիւղերէն, որ կը գտնուի Պիթլիս վիլայէթի Կէնճի գաւառին մէջ։
| Գիւղ | |
|---|---|
| Ընկուզնակ | |
Պատմութիւն Խմբագրել
Ընկուզնակին մասին առաջին յիշատակութիւնը կը վերաբերի 1445 թուականին, իսկ Կոնդակին մէջ նշուած էր, որ գիւղը կը պատկանէր Եղրդուտի Սուրբ Յովհաննէս վանքին։
Ընկուզնակը եղած է գրչութեան կեդրոն։ Յայտնի սրբատեղիներ էին գիւղի շրջակայքէն բխող Թլնա եւ Մեծակ աղբիւրները, որոնք ունէին բուժիչ յատկութիւններ:
Գիւղէն շուրջ 2 քմ հարաւ կը գտնուէր Աբեղթու աւերակ վանքը՝ Սուրբ Յակոբ եւ Սուրբ Ստեփաննոս մատուռներով, որոնք ժամանակին յայտնի ուխտատեղիներ եղած են: Սուրբ Ստեփանոսի մէջ պահպանուած էին մեծ թիւով հայկական հին ձեռագիր մատեաններ, արծաթապատ Աւետարաններ։
Մինչեւ 1909 թուականին գիւղն ունեցած է 40 տուն՝ 580 հայ բնակիչ: Գիւղին մէջ եղած է հայկական դպրոց, որ գործած է մինչեւ Ցեղասպանութիւնը:
Գիւղի բնակչութիւնը գլխաւորաբար զբաղած է անասնապահութեամբ:
1915 թուականին բնակչութիւնը բռնութեամբ տեղահանուած է։ Անոնց մեծ մասը զոհուած է աքսորի ճանապարհին, ողջ մնացածները ապաստան գտած են Արեւելեան Հայաստանի մէջ եւ այլուր[1]։
Ծանօթագրութիւններ Խմբագրել
- ↑ «Ճանչնանք Արեւմտեան Հայաստանը․ գիւղ Ընկուզնակ»։ Western Armenia TV (wa-WA)։ 2022-12-12։ արտագրուած է՝ 2023-04-04
Այս յօդուածի նախնական տարբերակը կամ անկէ մաս մը վերցուած է Հայկական Սովետական Հանրագիտարանէն, որուն նիւթերը հրատարակուած են` Քրիէյթիվ Քամմընզ Նշում–Համանման տարածում 3.0 (Creative Commons BY-SA 3.0) թոյլատրագրի ներքոյ։ 
|