Իոսէպ Դաւիթաշվիլի
Իոսիֆ Սիմոնի Դաւիթաշվիլի (վրաց.՝ იოსებ დავითაშვილი, 1 Յուլիս, 1850, Ռուիսի գիւղ, Քարթլի — 13 մարտ, 1887, Թելաւ), վրացի գրագէտ[2]:
| Իոսիֆ Դաւիթաշվիլի | |
|---|---|
 | |
| Ծնած է | 1 Յուլիս, 1850 |
| Ծննդավայր | Գարդատենի, Թիֆլիսի նահանգ, Ռուսական Կայսրութիւն |
| Մահացած է | 13 Մարտ, 1887 (36 տարեկանին) |
| Մահուան վայր | Թելավ, Թիֆլիսի նահանգ, Ռուսական Կայսրութիւն[1] |
| Քաղաքացիութիւն | Ռուսական Կայսրութիւն |
| Մասնագիտութիւն | գրագէտ, բանաստեղծ |
Կենսագրութիւն Խմբագրել
Իոսիֆ Դաւիթաշվիլի, ծնած է Քարթլիի Ռուիսի գիւղին մէջ, ճորտատէր իշխան Ցիցիշվիլիի ու Գորիի բնակիչուհի Մայայի ընտանիքին մէջ։ 1851 թուականին, երբ տղան դեռ ընդամենը մէկ տարեկան էր, անոր ծնողները կը տեղափոխուին Գարդատենի գիւղ: Իոսիֆ եղած է ընտանիքի հինգ երեխաներէն ամէնակրտսերը։ Տասներկու տարեկան հասակին մահացած են ծնողները, իսկ Իոսիֆի խնամքը իր վրայ առած է աւագ քոյրը, որ նաեւ գրագիտութիւն աորվեցուցած էր ապագայ գրողին։ Իր կեանքի ընթացքին Իոսիֆ Դաւիթաշվիլին եղած է ատաղձագործի աշակերտ, քարի վրայ փորագրողի աշակերտ, Զեյցերի գործարանի բանուոր, ուրկէ անոր վտարած են աշխատողներու գործադուլի պատճառով։ 1886 թուականէն ապրած է Թելաւի մէջ՝ մութ նկուղի մը մէջ, ուր հիւանդացած է թոքերու բորբոքումով եւ մահացած հինգ օր ետք[2]:
Ստեղծագործութիւն Խմբագրել
Չնայած իր կեանքի կարճատեւ ըլլալուն՝ բանաստեղծը իր անջնջելի հետքը թողած է վրացական գրականութեան պատմութեան մէջ։ Դաւիթաշվիլիի պոէզիան անկեղծ է ու անմիջական։ Անոր ստեղծագործութիւններու հիմնական թեման աշխատանքն է։ Դաւիթաշվիլիի ստեղծագործութեան վրայ նկատելի է բանահիւսական թեմաներու ու նախշերու ազդեցութիւնը, որոնք բանաստեղծը վերամշակած է[2]:
Բանաստեղծին համոզումով՝ մարդու կեանքի հիմքը աշխատանքն է, այդ պատճառով ալ հեղինակը անոր համար կ՛ըստեղծէ պաշտամունք։ «Դժբախտութիւն» ստեղծագործութեան մէջ բանուորը կ՛ըսէ. «Ես բանուոր եմ, քաղցր է աշխատանքը»: Դաւիթաշվիլիի գրեթէ բոլոր ստեղծագործութիւններու գլխաւոր նախշը աշխատանքի թեման է[2]:
Ծանօթագրութիւններ Խմբագրել
- ↑ Давиташвили Иосиф Симонович // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохоров — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 А. БАРАМИДЗЕ, Ш. РАДИАНИ, В. ЖГЕНТИ ИСТОРИЯ ГРУЗИНСКОЙ ЛИТЕРАТУРЫ.