Շաւարշ Եսայեան
Շաւարշ Եսայեան (Յարութիւն Շաւարշ-Օշին, 1850, Թալաս, Կեսարիա, Թուրքիա - 1937) տնօրէն-ուսուցիչ։ Ուսանած է Երուսաղէմի Ժառանգաւորաց վարժարանը եւ յետոյ իբրեւ ուսուցիչ տեսուչ պաշտօնավարած է Կ. Պոլիս, Իզմիր, Մանիսա, Հալէպ եւ ի վերջոյ Թալաս, որուն Վարդ – Պատրիկեան վարժարանին տնօրէնը եղած է 1889-1893:
Փոքր Հայքի դէպքերուն բերմամբ, 1893 Յունուար 1-ին կը ձերբակալուի:
Կենսագրութիւն
ԽմբագրելԷնկիւրիի Պատերազմական Ատեանէն կը դատապարտուի 7 տարի բանտարկութեան եւ կ'աքսորուի Հռոդոս: Ընդհ. ներումէն օգտուելով կը դառնայ Դալաս եւ կրկին կը պաշտօնավարէ վարժարանին մէջ։ 1896-ին իր Վառիկ կնոջ հետ կրկին կը բանտարկուի: Վերջինս մէկ տարի ետք ներման կ'արժանանայ, իսկ ինքը մահուան կը դատապարտուի: Սակայն Օրմանեան պատրիարքի ջանքերով ինքն ալ ներման կ'արժանանայ: Շ. Եսայեան անկէ ետք զբաղեցաւ գորգի նկարներ շինելով եւ մեծապէս գնահատուեցաւ: Կեսարիոյ կառավարիչ Նազըմ փաշա զինքը քաջալերեց եւ հովանաւորեց: Իր հսկողութեան տակ պատրաստուած գորգ մը, իբր Կեսարիոյ քաղաքապետութեան նուէրը Սուլթան Համիտի մատուցուեցաւ: Կարմիր Սուլթանը այս առթիւ Նազըմ փաշան հետը տարաւ եւ Տիարպէքիրի Թրք. Արհեստանոցին տնօրէն կարգեց զինք: 1904-ին Նազըմ Փաշայի հետ տեղափոխուեցաւ Հալէպ, ուր ապրեցաւ նկարչութեամբ զբաղելով:
Օշին ծածկանունով գրութիւններ ունի: Ինքը խմբազրած է Բռնութեան դէմ Գաղատիայի – դատավարութիւն տետրակը (Թիւ։ Օ հրտ. Հնչ. Կուսակցութեան, Աթէնք, 1894): (Ալպօյաճեան «Հայ Կեսարիա» էջ 1200)[1]:
| Շաւարշ Եսայեան | |
|---|---|
 | |
| Ծնած է | 1850 |
| Ծննդավայր | Թալաս, Կեսարիա, Թուրքիա |
| Մահացած է | 1937 |
| Մասնագիտութիւն | ուսուցիչ |
Աղբիւրներ
Խմբագրել- ↑ Հայ Հանրագիտութիւն Մկրտիչ Վարդ. Պոտուրեան, Պուքրէշ,1938,էջ 693