Ուիքիփետիա

Նապիհ Պըրրի

Նապիհ Պըրրի (արաբերէն՝ نبيه بري‎, 28 Յունուար 1938(1938-01-28)[1][2], Պօ, Սիերա Լէոնէ), լիբանանցի քաղաքագէտ է եւ Լիբանանի խորհրդարանի նախագահն է 1992-էն ի վեր: Ղեկավարն է Ամալ կուսակցութեան:[3][4][5]

Նապիհ Պըրրի
արաբերէն՝ نبيه بري‎
Ծնած է 28 Յունուար 1938(1938-01-28)[1][2] (86 տարեկան)
Ծննդավայր Պօ, Սիերա Լէոնէ
Քաղաքացիութիւն  Լիբանան
Կրօնք Իսլամութիւն
Ուսումնավայր Լիբանանեան Համալսարան
Մասնագիտութիւն քաղաքական գործիչ
Վարած պաշտօններ Լիբանանի Խորհրդարանի Անդամ, Լիբանանի Խորհրդարանի Նախագահ եւ Head of Amal Movement?
Կուսակցութիւն Ամալ Շարժում
Կայքէջ nabihberry.com

Կեանք եւ ուսում

Խմբագրել

Ծնած է 28 Յունուար 1938-ին, Սիերա Լէօն, լիբանացի շիա ընտանիքի մէջ:

Պըրրի յաճախած է հարաւային Լիբանանի Թըպնին եւ Այն Էպէլ շրջաններու մէջ գտնուող դպրոցները, ապա իր ուսումը շարունակած է Պընթ Ժպէյլի եւ Ժաաֆարիայի բարձրագոյն վարժարաններուն մէջ։ Նաեւ յաճախած է Պէյրութի Մաքասետ եւ Սաժես վարժարանները: 1963-ին, Լիբանանեան Համալսարանէն ստացած է իրաւաբանութեան վկայական, եղած է այդտեղի աշակերտական մարմինի ատենապետը, ինչպէս նաեւ Վերաքննիչ ատեանի փաստաբան:[6]

Ասպարէզ

Խմբագրել

1963-ին, Պըրրի ընտրուած է լիբանանցի աշակերտներու ազգային միութեան նախագահ[7] եւ մասնակցած է աշակերտական եւ քաղաքական համագումարներու: Աշխատած է Վերաքննիչ ատեանի մէջ, որպէս իրաւաբան: 1970-ականներու սկիզբը, Պէյրութի զանազան հաստատութիւններու փաստաբանը եղած է:

1980-ին, ընտրուած Ամալ կուսակցութեան ղեկավար[8] եւ դիմադրած է իսրայէլեան բանակին, մանաւանդ հարաւային Լիբանանի, Պեքաայի մէջ եւ 1982-ին տեղի ունեցած Խալտէի մէջ ամէնէն նշանաւոր կռիւին ընթացքին:

Ընկերվար յառաջդիմական կուսակցութեան դեկավար եւ իրեն դաշնակից Ուալիտ Ժոմպլաթի հետ գլխաւոր դերակատարն էր 6 Փետրուար 1984-ի Ինթիֆատային, որ տեղի ունեցած է ընդդէմ Ամին Ժըմայյէլի լիբանանեան համայնքային կառավարութեան, երբ պաշտօնեաներն ու զինուորները պէտք էր փախուստ տային լիբանանեան բանակին՝ ստորագրելու համար Թա'իֆի համաձայնութիւնը, որմով աւարտեցաւ Լիբանանի քաղաքացիական պատերազմը:[9][10]

Մայիս 1984-ին, Պըրրի նաեւ մաս կազմած է ազգային միասնութեան կառավարութեան, որպէս Հարաւային Լիբանանի եւ վերաշինութեան նախարար: Այն օրուան վարչապետն էր Ռաշիտ Քարամէ:[11] Ան ծառայած է նաեւ որպէս բնակարաշինութեան նախարար:.[12]

Ուշ քաղաքական ասպարէզ

Խմբագրել

1984-էն 1992, Պըրրի եղած է խորհրդարանի նախարար:[13]

Սուրիական պաշտպանութեան մարմիններու եւ սուրիացի քաղաքական անձնաւորութիւններու հետ Պըրրիի ունեցած բարեկամութիւններուն պատճառով, ան եղած է Թա'իֆ համաձայնութենէն ետք կազմուած լիբանանեան կառավարութեանց ամէնէն ազդեցիկ անձնաւորութիւնը:[15]

6 Սեպտեմբեր 1992-ի հարաւային Լիբանանի խորհրդարանական ընտրութիւններուն, Պըրրի գլխաւորած է «Ազատագրում» ցուցակը, որ ամբողջութեամբ յաղթած է: Այլ ցուցակ մը, զոր գլխաւորած է Պըրրի 8 Սեպտեմբեր 1996-ի խորհրդարանական ընտրութիւններուն «Ազատագրում եւ Զարգացում»-ն է, որուն բոլոր թեկնածուները նոյնպէս յաղթած են: 1992-էն ի վեր, ան ատենապետն է «Ազատագրում եւ Զարգացում» պլոքին:[16]

3 Սեպտեմբեր 2000-ի հարաւային Լիբանանի խորհրդարանական ընտրութիւններուն, Պըրրի գլխաւորած է «Ընդդիմութիւն եւ յառաջդիմութիւն» ցանկը, որուն բոլոր թեկնածուները ընտրուած են: Յունիս 2005-ի խորհրդարանական ընտրութիւններուն գլխաւորած է «Ազատագրում եւ յառաջդիմութիւն» ցանկը, որուն բոլոր թեկնածուները նոյնպէս ընտրուած են: Ներկայիս, Պըրրի կը գլխաւորէ «Ազատագրում եւ յառաջդիմութիւն» ցանկը, որ կազմուած է 7 Յունիս 2009-ի խորհրդարանական ընտրութիւններուն համար: Պլոքին բոլոր անդամները ընտրուած են:

Պատգամախօս Պըրրի եղած է եւ մինչեւ օրս կը շարունակէ մնալ Լիբանանի բոլոր կուսակցութիւններուն, կրօնքներուն եւ համայնքներուն զրոյցները քաջալերողը: Վերջին զրոյցը, որ տեղի ունեցած է Մայիս 2014-ին, Պըրրի շեշտած է, որ Լիբանանի քրիստոնեաներուն եւ իսլամներուն միջեւ ուժերու բաժնեկցիլը որեւէ մէկ փոփոխութիւն պիտի չկատարէ երկրին մէջ։ Յիշենք, թէ ան կը խօսէր շիաներուն, սուննիներուն եւ տիւրզիներուն կողմէ:[17][18]

Ան առաջին անգամ Լիբանանի խորհրդարանի նախագահ ընտրուած է 20 Հոկտեմբեր 1992-ին (124 քուէներէն ստանալով 105-ը):[19] Երկրորդ անգամ ընտրուած է 22 Հոկտեմբեր 1996-ին՝ ստանալով 126 քուէներէն 124-ը: Ասոնցմէ ետք, ան երեք յաւելեալ անգամներ ընտրուած է որպէս խորհրդարանի նախագահ՝ 17 Հոկտեմբեր 2000-ին՝ ստանալով 126 քուէներէն 124-ը, 28 Յունիս 2005-ին՝ ստանալով 126 քուէներէն 90-ը[20] եւ 25 Յունիս 2009-ին՝ ստանալով 127 քուէներէն 90-ը:[21]

 
Իրանի արտաքին գործոց նախարարը՝ Մուհամմատ Ժաուատ Զարիֆը (աջին) Նապիհ Պըրրիի հետ:

1999-էն ի վեր, ան ատենապետն է Արաբական խորհրդարանական կոմիտէին, որուն նպատակն է դէմ դնել արաբներու դէմ իսրայէլեան ոճիրները: 3 Յունիս 2003-ին, Պըրրի ընտրուած է Արաբական խորհրդարանի նախագահ եւ պաշտօնը ստանձնած է Դամասկոսի մէջ, 1 Մարտ 2004-ին՝ 2 տարի ժամկէտով: Ան նաեւ ընտրուած է Անդամ երկիրներու խորհրդարանական միութեան խորհուրդի նախագահ:[12]

9 Մարտ 2004-ին, Սենեկալի մայրաքաղաք Տաքար ի մէջ Նապիհ Պըրրի ընտրուած է OIC-ի անդամ երկիրներու խորհրդարանական միութեան նախագահ: Ան այս պաշտօնին վրայ մնացած է մինչեւ 9 Մարտ 2006:[12][22]

2013-ին եւ 2014-ին, ան քաջալերած է UCC-ն, ուսուցիչները, պետական պաշտօնեաները եւ Լիբանանի ուժերը, որոնք կը պայքարէին իրենց թօշակներու յաւելումին համար: Ան նաեւ գումարած է բազմաթիւ ժողովներ այլ քաղաքական անձնաւորութիւններու հետ, որպէսզի հասնի իր նպատակին:[23]

1993-էն ի վեր, Պըրրի գլխաւորած է Լիբանանցի խորհրդարանի անդամներու միութիւնը, որ կը բաղկանայ 19 երկիրներէ 156 խորհրդարանի անդամներէ եւ ծերակուտականներէ:[12][24]

Անձնական կեանք

Խմբագրել

Պըրրի ամուսնացած է Ռանտա Ասի Պըրրիի հետ:[25]

Ծանօթագրութիւն

Խմբագրել
  1. ↑ 1,0 1,1 Բրոքհաուզի հանրագիտարան
  2. ↑ 2,0 2,1 Munzinger Personen
  3. ↑ Fandy Mamoun (2007)։ (Un)civil war of words: media and politics in the Arab world։ Greenwood Publishing Group։ էջ 75։ ISBN 978-0-275-99393-1։ արտագրուած է՝ 25 April 2011 
  4. ↑ Nir Omri (15 February 2011)։ Nabih Berri and Lebanese Politics։ Palgrave Macmillan։ ISBN 978-0-230-10535-5։ արտագրուած է՝ 25 April 2011 
  5. ↑ «Nabih Berry Biography»։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 3 May 2014-ին 
  6. ↑ official website of the Lebanese parliament. Country-data.com. Retrieved on 5 August 2014.
  7. ↑ Nabih Mustafa Berri biography Archived 2015-04-11 at the Wayback Machine.. Whichcame1st.com. Retrieved on 5 August 2014.
  8. ↑ Amal. Countrystudies.us. Retrieved on 5 August 2014.
  9. ↑ «AUB: The Lebanese Civil War and the Taif Agreement»։ արտագրուած է՝ 6 February 2015 
  10. ↑ official website of the Lebanese parliament Archived 3 May 2014 at the Wayback Machine.
  11. ↑ Owen Roger (October 1984)։ «The Lebanese Crisis: Fragmentation or Reconciliation?»։ Third World Quarterly 6 (4): 934–949։ JSTOR 3991803։ doi:10.1080/01436598408419807 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 «Nabih Berry Biography»։ lp.gov.lb։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 3 May 2014-ին 
  13. ↑ «Lebanese Parliament official website»։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 3 May 2014-ին 
  14. ↑ 14,0 14,1 «Minister of justice»։ FamousWhy 
  15. ↑ Haddad Simon (April 2002)։ «Cultural diversity and sectarian attitudes in postwar Lebanon»։ Journal of Ethnic and Migration Studies 28 (2): 291–306։ doi:10.1080/13691830220124341։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 27 May 2013-ին։ արտագրուած է՝ 3 July 2012 
  16. ↑ Official Lebanese parliament website Archived 3 May 2014 at the Wayback Machine.. (PDF) . Retrieved on 5 August 2014.
  17. ↑ Kechichian, Joseph A. (6 May 2014)։ «No change in power-sharing formula in Lebanon» 
  18. ↑ Leaders praise Sleiman at final Dialogue session. Dailystar.com.lb. 6 May 2014.
  19. ↑ «Nabih Berri Facts»։ YourDictionary, Under Syria's Influence part 
  20. ↑ Mallat Chibli։ Lebanon's Cedar Revolution An essay on non-violence and justice։ Mallat։ էջ 122։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 2 February 2012-ին 
  21. ↑ «Nabih Berry Biography»։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 2018-03-29-ին։ արտագրուած է՝ 2018-03-20 
  22. ↑ OIC official website Archived 10 September 2015 at the Wayback Machine.
  23. ↑ «Differences linger over salary scale ordeal»։ The Daily Star Newspaper - Lebanon։ արտագրուած է՝ 7 August 2015 
  24. ↑ the daily star. the daily star (21 April 1998). Retrieved on 5 August 2014.
  25. ↑ Gambill Gary C., Ziad K. Abdelnour (July 2001)։ «Dossier: Rafiq Hariri»։ Middle East Intelligence Bulletin 3 (7)։ արխիւացուած է բնօրինակէն-էն՝ 8 May 2014-ին։ արտագրուած է՝ 17 March 2013 
Վերցուած է «https://hyw.wikipedia.org/w/index.php?title=Նապիհ_Պըրրի&oldid=234034» էջէն