Նիքոլօ Փականինի
Նիքոլօ Փականինի (իտալ.՝ Niccolò (կամ Nicolò) Paganini, 27 Հոկտեմբեր 1782[2][3][4][…], Գենուա, Ջենովայի Հանրապետություն[5][3][6][…] - 27 Մայիս 1840[2][3][4][…], Նիս, County of Nice, Kingdom of Sardinia[5][3][6][…]), իտալացի երաժշտահան, ջութակահար, կիթառահար։
Նիքոլօ Փականինի իտալ.՝ Niccolò Paganini[1] | |
---|---|
| |
Ծնած է | 27 Հոկտեմբեր 1782[2][3][4][…] |
Ծննդավայր | Գենուա, Ջենովայի Հանրապետություն[5][3][6][…] |
Մահացած է | 27 Մայիս 1840[2][3][4][…] (57 տարեկանին) |
Մահուան վայր | Նիս, County of Nice, Kingdom of Sardinia[5][3][6][…] |
Քաղաքացիութիւն | Ջենովայի Հանրապետություն |
Երկեր/Գլխաւոր գործ | 24 Caprices for Solo Violin?, Violin Concerto No. 1?, Violin Concerto n 2 of Niccolò Paganini?, Violin Concerto No. 3?, Violin Concerto No. 4? եւ Violin Concerto No. 5? |
Տեսակ | Ակադեմական երաժշտութիւն |
Մասնագիտութիւն | Դասական երաժշտահան, ջութակահար, violin virtuos, ջութակահար, կիթառահար, երգահան |
Երեխաներ | Achille Paganini? |
Ստորագրութիւն |
Կենսագրութիւն
ԽմբագրելՓականինի ծնած է Իտալիա՝ Ճենովա: Վաղաժամ ծնունդ ըլլալով, Նիքոլօն բաւական հիւանդոտ եղած է[7][8][9]: Ան Անթոնիօ եւ Թերեզա Փականինիներու վեց զաւակներէն երրորդն էր։ Անոր հայրը, որ պարզ վաճառական մըն էր, սակայն շատ կը սիրէր երաժշտութիւնը։ Հայրը վեց տարեկան փոքրիկ Նիքոլոյին սորվեցուցած է ջութակ նուագել, եւ առաջին իսկ դասերէն պարզ կ՚ըլլայ որ պզտիկը բնածին փայլուն լսողութեամբ օժտուած է: Եօթ տարեկանին փոքրիկ Նիքոլօն տիրապետած է ջութակին, իսկ արդէն ութ տարեկանին տեղի ունեցած է անոր առաջին համերգը՝ Փարմայի մէջ, 31 Յուլիս 1795-ին:
Տակաւին պզտիկ տարիքին ան արդէն ջութակի համար շարք մը ստեղծագործութիւններ յօրինած է (որոնք, դժբախտաբար, չեն պահպանուած), եւ 11 տարեկանին տուած համերգի ընթացքին՝ այլ հանրայայտ ստեղծագործութիւններու հետ, Նիքոլօն կը նուագէ նաեւ իր առաջին հեղինակային գործերը:
Ան ոչ միայն ջութակ հրաշալի կը նուագէր, այլեւ՝ կիթառ[10]: Հայրը գիտակցելով որ արդէն կրնայ լաւ գումար վաստկիլ իր զաւկի տաղանդին շնորհիւ, երաժշտական առաջին շրջագայութիւնը կը կազմակերպէ Հիւսիսային Իտալիոյ տարածքին՝ Փիզզա, Ֆլորանսա, Պոլոնիա, Միլանօ եւ Լիվոռնօ:
Համերգներ
ԽմբագրելՋութակահարի առաջին բեկումնային համերգը տեղի ունեցած է 1813 թուականին՝ Միլանոյի «Լա Սքալա» օփերային թատրոնին մէջ, որ հսկայական յաջողութիւն կը բերէ անոր:
Փականինիի փառքը Եւրոպայի սահմաններէն ներս տարածուած է, երբ 1828-ին ան Վիեննայէն սկսած է իր համերգային շրջագայութեան՝ շարունակելով Գերմանիոյ, Ֆրանսայի, Լեհաստանի եւ Պոհեմիայի (ներկայիս՝ Չեխիա) խոշոր քաղաքներու մէջ: Փականինին ցնցող յաջողութիւն ունեցած է բոլոր այն երկիրներուն մէջ, ուր համերգ տուած է եւ համերգի տոմսակները մեծ գումարներ արժած են: Անոր համերգները այնքան պահանջուած են, որ այդ շրջագայութիւնը իր աւարտին հասած է տասը տարի անց միայն: Ջութակահարը խոշոր կարողութիւն ձեռք ձգելով՝ «պարոն»ի տիտղոս գնած է:
1837-ին Փականինին համերգներ տուած է Թուրինի մէջ, բայց յաջորդ տարին իր առողջական վիճակը վատթարացած է: 1839-ին, բժիշկներու ցուցմունքով ան հաստատուած է Մարսէյլ, կարճ ժամանակ ետք տեղափոխուած է Նիցցա:
Կեանքի վերջին օրերուն, ան աննկարագրելի տանջանքներ կրած է, ան բոլորովին կորսնցնելով ձայնը, իր ըսելիքները թուղթի վրայ սկասծ է գրել: Իր վերջին գրութիւնը հետեւեալն է.
Կարմիր վարդեր… Կարմիր վարդեր… Ատոնք գոց կարմիր են եւ, կարծես թէ, վնասակար…: |
ստեղծագործութիւնները
ԽմբագրելՓականինիի՝ ջութակի համար գրած ստեղծագործութիւնները աշխարհի ամենադժուար երաժշտական գործերէն են, որոնք շատ յաճախ չեն կրնար նուագել նոյնիսկ ամենատաղանդաւոր երաժիշտները: Անոր 24 տատանումները մինչեւ այսօր կը համարուին այն բարձունքը, որ նուագել կ՚երազեն վիրթուոզ-ջութակահարները:
Վերջին տարիները, մահը եւ թաղումը
ԽմբագրելՓականինին մահացած է 57 տարեկանին՝ 27 Մայիս 1840-ին, Նիցցայի (Նիս) մէջ: Մահէն քանի մը օր առաջ անոր քահանայ մը այցելած է, սակայն Փականինին չէ կրցած խոստովանիլ իր մեղքերը (ըստ որոշ աղբիւրներու՝ այդ ժամանակ երաժիշտը զրկուած է խօսելու կարողութենէն, իսկ ըստ ուրիշներու՝ Նիքոլօն քահանային ըսած էր, թէ տակաւին կանուխ է այդ ծէսը կատարելու համար):
Եկեղեցականները, որ հերետիկոս հռչակած էին Նիքոլօն, կ՚արգիլեն անոր մարմինը թաղել որեւէ քրիստոնեայ երկիրի մը մէջ: Փականինի աճիւնը աւելի քան տասն անգամ տեղէ-տեղ կը տեղափոխուի:
Նիքոլոյին, նախ իր ընկերները, գաղտնի կը թաղեն հայրական տունին մօտ: Եւ միայն 36 տարի անց՝ 1876 թուականին, անոր աճիւնը հանգիստ կը գտնէ. իր որդւոյն՝ Աքիլլեսի ջանքերով, անոր մարմինը քրիստոնէական ծէսի արարողութեամբ, հողին յանձնուած է Փարմայի գերեզմանատունին մէջ: 1893-ին չեխ ջութակահար Ֆրանթիշէք Օնտրիցէք Փականինիի թոռը՝ Աթիլլան կը համոզէ թոյլ տալ տեսնել Նիքոլոյին մարմինը: Այդ արտասովոր դէպքէն ետք՝ 1896 թուականին, հանճարին աճիւնը վերջնականապէս վերայուղարկաւորուած է Փարմայի նոր գերեզմանատունին մէջ, եւ վերականգնած անոր մեծ փառքը, որ առ այսօր ոչ ոք գերազանցած է:
Իր կտակին մէջ երաժիշտը գրած է.
Ես կ՚արգիլեմ ցանկացած հոյակապ յուղարկաւորութիւն: Չեմ ուզեր որ նկարիչները հոգեհանգիստի արարողութիւն կատարեն ինծի համար… Ջութակս կը կտակեմ Ճենովային, որպէսզի յաւերժ հոն պահուի: |
Մահէն առաջ՝ զառանցանքի մէջ, Փականինի դժուարաւ կը շշնջայ «Դամասկոսի Կարմիր Վարդ»ին անունը․․․
Ծանօթագրութիւններ
Խմբագրել- ↑ https://www.digitale-sammlungen.de/de/view/bsb11142278
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: open data platform — 2011.
- ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 Г. Риман Паганини // Музыкальный словарь: Перевод с 5-го немецкого издания / под ред. Ю. Д. Энгель — М.: Музыкальное издательство П. И. Юргенсона, 1901. — Т. 3. — С. 980–981.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Archivio Storico Ricordi — 1808.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Паганини Никколо // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 Paganini, Nicolo // Encyclopædia Britannica: a dictionary of arts, sciences, literature and general information / H. Chisholm — 11 — New York, Cambridge, England: University Press, 1911. — Vol. 20. — P. 449.
- ↑ Schoenfeld Myron R. (2 January 1978)։ «Nicolo Paganini – Musical Magician and Marfan Mutant?»։ The Journal of the American Medical Association 239 (1): 40–42։ PMID 336919։ doi:10.1001/jama.239.1.40
- ↑ «Paganini's left hand»։ Violinist.com։ արտագրուած է՝ 12 November 2011
- ↑ Pedrazzini Alessio (2015)։ «Niccolò Paganini: the hands of a genius»։ Acta Biomedica 86 (1): 27–31։ PMID 25948024
- ↑ J.J. Sugden: Paganini, his Life and Work, p. 17. UK 1980.